4. Nie stać was na mnie.

♪♫♪

    Tak jak wcześniej myślałam, Juśka, spragniona miłosnych uniesień, oczywiście zniknęła gdzieś z przystojnym Zibim, zostawiając mnie z całą Anielską i, aż nad to rozbrykanym dzisiaj Mikołajem, na głowie. Nie miałam co jej się dziwić; z tego bruneta był kawał ciacha, w skali od 1 do 10, dałabym mu 13, jak to Jusia mówi, jednak mimo wszystko, wolałabym jednak, żeby moja przyjaciółka umówiła się z nim wieczorem, tuż po zamknięciu Anielskiej, a nie, gdy ruch jest tak duży, że nawet nie można podrapać się po tyłku. Ale nie; po co czekać, skoro przystojny Zibi to zając i najprawdopodobniej ucieknie, gdy Justynka nie okaże mu odpowiedniej uwagi. Mam świadomość tego, że ostatnio zrobiłam się nieco kąśliwa, jednak najzwyczajniej w świecie czuję się po prostu przytłoczona i zmęczona tym wszystkim. Chyba należą mi się jakieś krótkie wakacje...

    Całe szczęście kilka minut przed szesnastą w kawiarni pojawił się Tomek, dzielnie przejmując fuchę kelnera, zarabiając przy tym całkiem ładną sumkę na samych napiwkach. Musiałam przyznać, że lawirowanie między stolikami z tacą, wychodziło mu sto razy lepiej niż mi, o co byłam trochę zazdrosna. No, ale cóż począć, jeśli jet się najbardziej niezdarną osobą w województwie podkarpackim i zachodniopomorskim jednocześnie? Oczywiście, wolałabym, żeby mój brat spędził ten czas na nauce do sesji, która miała zacząć się już za kilka dni, ale nie miałam innego wyjścia, jak poproszenie go o pomoc. Prawdę powiedziawszy ostatnio zdarzało to się coraz częściej i zaczynałam odczuwać już powoli wyrzuty sumienia i coraz większą złość na Skolmowską, ciągle obiecującą, że w najbliższym czasie się to zmieni.

  - Chyba będę musiała zatrudnić cię na pół etatu – zaśmiałam się, popijając orzechowe cappuccino z pyszną pianką i korzystając z chwili względnego spokoju, układałam serwetki w szufladzie. – Jesteś tu częściej niż Juśka – zauważyłam kąśliwie.

  - Sorry, Lilka, ale nie stać was na mnie – powiedział Tomek, uśmiechając się lekko, jednak gdy spojrzał, na siedzącego w kącie Mikołaja, natychmiast spoważniał. Zmarszczył czoło w ten specyficzny dla siebie sposób, jak zawsze, gdy coś go dręczyło. Wiedziałam, że za chwilę zada pytanie, które zadaje mi codziennie przynajmniej od pół roku. Pytanie, na które chciałabym już odpowiedzieć twierdząco, jednak rzeczywistość była inna. I cholernie mnie przytłaczała. – Dzwonili z rejestru? – zapytał półgłosem, aby Młody tego nie słyszał.

  - Nie, niestety nie – odparłam, wzdychając ciężko. – Niedługo mamy umówioną wizytę na oddziale onkologii. Boję się, że trzeba będzie powtórzyć chemioterapię. To wszystko zależy jeszcze od wyników, na które wciąż czekamy – moje oczy zapiekły od łez. Zamrugałam kilkakrotnie, by nie pozwolić im wydostać się na zewnątrz. Nie mogłam płakać, wiedząc, że Mikołaj jest obok. Taką już miałam niepisaną zasadę, której od początku jego choroby pilnie przestrzegałam. Dopiero, gdy zamykałam drzwi jego pokoju, mogłam się rozkleić. Nigdy nie wcześniej.

    Obawiałam się, że lekarze nie będą chcieli już ratować mojego dziecka, że wydali już na niego wyrok. Niby Mikołaj był zakwalifikowany do przeszczepu, jednak jego pogarszający się stan zdrowia, mógł spowodować, że nie dożyłby zabiegu. Poza tym dawca był poszukiwany na terenie całego kraju, jednakże nie znaleźliśmy jeszcze jego bliźniaka genetycznego, a czasu na to było coraz mniej…

  - Wiesz, co mi ostatnio powiedział? – nie czekając na odpowiedź brata, kontynuowałam dalej. – Że powinnam znaleźć sobie chłopaka, zanim…

  - Zanim umrze – wyszeptał Tomek z zaszklonymi oczyma. Ostatnio zrobił się dziwnie wrażliwy; rozklejał się w najmniej oczekiwanym momencie. Być może to dlatego, że od kilku miesięcy jest z nami na co dzień, a nie tak jak gdy mieszkaliśmy jeszcze w Kołobrzegu, kiedy to widywaliśmy się zaledwie raz na dwa tygodnie i przypadkiem na mieście. Rodzice usilnie starali się nas od siebie odizolować, jednak nasza zażyłość umiejętnie im to uniemożliwiało. Kochałam mojego młodszego braciszka, który był dla mnie niesamowitym oparciem. – Coraz częściej o tym wspomina. Jak to możliwe, że pięcioletnie dziecko może myśleć tak racjonalnie? Przecież on rozumie więcej niż niejeden dorosły. I wydaje się być pogodzony się śmiercią…

    Drzwi otworzyły się i pojawiła się w nich młoda para, która po ściągnięciu kurtek zajęła jedyny wolny stolik, tym samym przerywając naszą rozmowę. Chwilę później Tomasz podszedł nich, by przyjąć zamówienie. Z uśmiechem patrzyłam, jak chłopak złapał swoją ukochaną za rękę i, nie wiedzieć czemu, poczułam lekkie ukłucie zazdrości. Może Mikołaj miał rację z tym, że w końcu powinnam sobie kogoś znaleźć? Od jego narodzin nie byłam w żadnym związku, bo właściwie nie miałam na to czasu. Studia, praca, dziecko, dom, jeżdżenie od jednego lekarza do drugiego – tak wyglądało ostatnie pięć lat mojego życia. Dopiero tutaj, w Rzeszowie, jakby zwolniło trochę z tempa. Miałam trochę czasu dla siebie, jednak i tak w pełni poświęcałam go Mikołajowi, bo to na niego przelałam całą swoją miłość. Już nawet nie pamiętałam jak to jest być na randce…

  - O czym myślisz? – zapytał Miki, łapiąc mnie za rękę. Przeniosłam na niego wzrok i uśmiechnęłam się, przytulając malca mocno do swojej piersi.

  - O tym, że cię kocham najbardziej na świecie i jesteś najwspanialszą niespodzianką w moim życiu – pocałowałam czubek jego głowy, a on jęknął głośno. Tak właśnie traktowałam Mikiego; jak niespodziankę, jak dar od Boga. Nigdy nie pomyślałam o tym, że jest inaczej. Oczywiście, na początku ciąży byłam przerażona i odchodziłam od zmysłów, zastanawiając się jak dam sobie radę?, ale gdy poczułam pierwsze ruchy Miśka, nie miałam już żadnych wątpliwości - moje dziecko, to wszystko co mam w życiu.

  - Ludzie patrzą, mamo – przewrócił oczami i odsunął się lekko ode mnie. Wiedziałam, że matczyne czułości skierowane do chłopca w jego wieku były po prostu obciachem. Już dawno mi to wyjaśnił. Boję się, że za kilka lat nawet nie da mi się przytulić. A potem zaczną się dziewczyny, imprezy, wracanie do domu nad ranem. Dlaczego on tak szybko dorasta?!

  - O nie, wstydzisz się starej matki? Za karę dzisiaj pójdziesz spać przed dwudziestą pierwszą – spojrzałam na niego gniewnym wzrokiem, a Mikiemu zrzedła mina. – I nie zamówimy pizzy, mimo, że dzisiaj sobota. Poza tym, ty już dzisiaj nagrabiłeś sobie zaczepiając tego pana.

  - Ale mamo… - chciał zaprotestować, jednak widząc wyraz mojej twarzy, natychmiast zamilkł. Nie mogąc już dłużej wytrzymać, roześmiałam się głośno, a on posłał mi naburmuszone spojrzenie, jednak chwilę później przylgnął do mnie, mocno wtulając się w moje ramię, jakby chciał schować się przed całym światem.

      Bo było tak, że ja chciałam chronić go przed całym światem. Od jego poczęcia walczyłam o niego; najpierw z rodzicami, którzy kazali mi go usunąć, potem z jego chorobą, która miała nade mną coraz większą przewagę, mimo tego, że tak bardzo się starałam. Choroba dziecka jest chyba najgorsza rzeczą, która może przydarzyć się człowiekowi. Jednakże widząc swoje coraz bardziej słabnące maleństwo, musiałam być silna za nas dwoje. Próbowałam ukryć przed nim prawdę na temat jego stanu zdrowia, jednak miałam wrażenie, że on tylko udaje, że nic nie wie na ten temat. Był bardzo mądry, znacznie mądrzejszy niż komuś może się wydawać.

  - Wiesz, że jesteś najładniejszą mamą na świecie? – widząc moje rozbawione spojrzenie, uśmiechnął się, szczerząc przy tym rząd śnieżnobiałych ząbków. – A z pewnością jesteś moją ulubioną mamą.

  - Bo jedyną, nie licząc ciotki Juśki, która jest twoją mamą chrzestną – pokręciłam przecząco głową. – Już się tak nie podlizuj, udało ci się mnie jakimś cudem udobruchać. A teraz leć na zaplecze, żeby pozbierać swoje rzeczy, bo za chwilę zamykamy i jedziemy do domu.

     Miotał się bez celu po całym mieszkaniu, kopiąc wszystko, co nawinęło mu się pod nogi, wynikiem czego było zaklinowanie się kapcia między szafą a jasną, skórzaną kanapą, stojącą w rogu wszechstronnego salonu. Był dziwnie poddenerwowany, wszystko wokoło go drażniło i nie wiedział czym ma zająć ręce. Stanął przy oknie i wpatrywał się w rzeszowski krajobraz, otulony grubą pierzynką śniegu. Nigdy nie lubił zimy; kojarzyła mu się z zaczerwienionymi policzkami, spierzchniętymi ustami i przemarzniętymi dłoni. To nie to, co lato; ciepłe, słoneczne promienie, roznegliżowane dziewczyny i błogie lenistwo, które zda się wyczuć w powietrzu.

     Włączył ekspres i moment później zalał ulubioną filiżankę kawą, a po całej kuchni rozniósł się jej aromat. Co prawda była ona nieco lurowata, ale skoro już taką przyrządził, musiał ją wypić. Dolał odrobinę mleka, by zmienić nieciekawy smak i osłodził ją obowiązkowymi trzema łyżeczkami cukru, a następnie zamieszał kilkakrotnie, zachlapując przy okazji swoją bielutką koszulkę, co skwitował wiązanką niewybrednych przekleństw i upił łyk ciepłego napoju. Przymknął lekko oczy, czując ciepło rozpływające się po jego ciele. Znikąd nie było słychać żadnego dźwięku, z wyjątkiem szumu, wydobywającego się z grzejników. Cisza panująca w mieszkaniu zaczęła go przytłaczać i postanowił w końcu coś ze sobą zrobić.

     Dzierżąc filiżankę, ruszył do salonu, by rozejrzeć się nad czym mógłby spędzić resztę wieczoru. Jakaś gra? A może jakaś kinowa nowość na DVD? Albo po prostu ponudzi się w samotności? Przez moment przeszło mu przez głowę, żeby zadzwonić po któregoś z chłopaków, ale Zibi pewnie na dobre zabawia się już z tą blondyną z kawiarni, a Piotr wieczorem miał wyskoczyć do kina z młodszym bratem, który przyjechał do niego z Żyrardowa, więc męski wieczór odpada z repertuaru rozrywek. Podrapał się po głowie i spojrzał w stronę drzwi, a następnie na zegarek. Dochodziła dwudziesta, miasto zatopiło się w mroku, więc gdyby wyszedł na zewnątrz, nikt nie zwróciłby na niego uwagi i nie prosił o zdjęcie albo autograf. Ruszył więc w stronę korytarza, z wbudowanej lustrzanej szafy, wyciągnął płaszcz i narzucił go na siebie, uprzednio wiążąc na szyi czarny szal, który otrzymał od Marty na Mikołajki.

     Właśnie; Marta. Może powinien się do niej odezwać i sprawdzić jak się ma? Nie, to chyba był poroniony pomysł. Przecież wyprowadzając się zarzekła, że nie chce utrzymywać z nim jakiegokolwiek kontaktu. Nawet nie odpisała na życzenia bożonarodzeniowe, które wysłał jej w dzień wigilii. A przecież on chciał być miły. Skoro nie chciała z nim być, to trudno. Nie wie, co traci. Nie będzie jej się również narzucał; pewnie ma już jakiegoś faceta, którym aktualnie się zajmowała. Też nie należała do najgrzeczniejszych; zanim związała się z Grzesiem, miała narzeczonego, którego często-gęsto zdradzała między innymi z Kosokiem. Wolny związek, tak to się chyba teraz nazywa, prawda? Pozornie żadnych zobowiązań, ale widząc go w łóżku z przypadkowo poznaną dziewczyną, zrobiła mu awanturę na pół osiedla. A potem oczekiwała wierności. Hipokrytka. Cholerna hipokrytka.

       Przemierzając rzeszowskie ulice, rozkoszował się ciszą i spokojem. Swoje kroki skierował w stronę rynku, do którego miał dosłownie kilkadziesiąt metrów. Obserwował pary spacerujące po deptaku, nastolatków nacierających piszczące w niebogłosy dziewczyny, rodziny wracające z kina i poczuł się cholernie samotny. Tak samotny jak jeszcze nigdy wcześniej. Wracając do pustego mieszkania nawet nie miał do kogo otworzyć ust, na kogo nawrzeszczeć, z kim się później pogodzić. Może powinien sobie kupić psa?

    Nogi same poniosły go w pobliże miejsca, które odwiedził kilka godzin temu. Jakiś bodziec niewiadomego pochodzenia, pchnął go właśnie tam. Może to była po prostu potrzeba ponownego zobaczenia tej interesującej brunetki? Przecież to było niedorzeczne i tak nie podobne do Grzegorza! Zatrzymał się i przez moment przyglądał się osobom, wychodzącym z kawiarni, którą odwiedził dzisiejszego przedpołudnia. Była tam, ubrana w czerwony płaszcz i siwą, wełnianą czapkę z zabawnym pomponem. Stała na wprost drzwi, wykrzykując przy tym jakieś słowa i śmiejąc się w głos. Na jego twarz również wpłynął ciepły uśmiech, a serce zabiło jakby mocnej. Włożył zmarznięte dłonie do kieszeni kurtki i dał kilka kroków do przodu, myśląc, że wypadałoby się przywitać. Jednak widząc wychodzącego z pomieszczenia wysokiego chłopaka, ponownie się zatrzymał i obserwował, jak mężczyzna łapie jej synka w pasie i rozbija na jego czapce śnieżną kulkę, a potem cała trójka wybucha gromkim śmiechem. Cofnął się i ruszył w kierunku swojego mieszkania, wyklinając pod nosem pomysł ze spacerem.

_____________________________

Moje serce było, jest i będzie żółto-czarne. Na zawsze. A dlaczego? Bo SKRAdła moje serce.

To teraz kibicujemy ZAKSIE i naszym w walce o piąte miejsce. No, cóż. Finał nie dla nas, ale nie wolno się załamywać, bo od października jest nowy sezon. Ważne, żeby chłopcy wiedzieli, że bez względu na wszystko zawsze będą mieli w nas oparcie. Prawdziwych kibiców poznaje się po tym, że zostają nawet w najtrudniejszych momentach, więc czego jak czego, ale tego, kibicom Skry nie można odmówić. Ch*j z wynikami, dla nas jesteście MISTRZAMI!

Przypominam o tym, aby wszelkie spamy zostawiać w zakładce kontakt.

,A tym co motywuje są Wasze komentarze; kilka znaków wierzyć każe, że nic nie zamaże marzeń...' - MC Silk.

miejcie to na uwadze ; )

39091085 - kontakt .