11. Wielka Przemiana Grzegorza Kosoka.

♪♫♪

     Zgodziła się! Oczywiście stanęło jedynie na tym, że razem pójdą do kina, a potem na lody, więc nie będzie to żadna randka, rodem z tych, które widuje się w komediach romantycznych, ale zawsze to już jakiś progres. Wracają do domu, bezwiednie uśmiechał się do każdej napotkanej na ulicy osoby i cierpliwie składał podpisy na kartkach kibiców, chociaż nieszczególne za tym przepadał. W jego głowie była tylko jedna myśl; jutro o godzinie siedemnastej spotka się z Lilką i spędzi z nią kilka godzin, kiedy będzie mógł wpatrywać się w jej bursztynowe oczy, wciągać cudowny zapach jej perfum i wsłuchiwać się w jej miękki, uspokajający głos. Właściwie to, że ma syna w ogóle już mu nie przeszkadzało; Młody naprawdę z każdą chwilą zadziwiał go coraz bardziej i już nawet zdążył go polubić. Kompletnie nie przypominał pyskatych dzieci siostry Marty, Małgorzaty, które, gdy coś szło nie po ich myśli, najzwyczajniej w świecie wpadały w dziką furię i wrzeszcząc wywierały presję na rodzicach, którzy potem stawali na głowie, by uspokoić te dwa małe potwory. Mikołaj był kompletnie inny; Lilka naprawdę dobrze go wychowała i mogła być dumna ze swojej latorośli. Zastanawiało go tylko, co stało się z ojcem dziecka? Oczywiście nie zamierzał poruszać tego tematu, przynajmniej do momentu, kiedy ona sama nie podejmie rozmowy.

       Wszedł do swojego wszechstronnego mieszkania, natychmiast ściągnął z siebie swoje zimowe odzienie i spojrzał na tarczę zegarka, spoczywającego na jego dłoni. Dochodziła dwudziesta pierwsza, co oznaczało, że trochę zasiedział się w Anielskiej, ale rozmawiając z Kaniewskimi, czas mijał w zastraszająco szybkim tempie i nim obejrzał się, minęły trzy godziny jego obecności w kawiarence. Dzięki tej rozmowie przy kawie, a potem korzennej herbacie i aromatycznym pierniku, dowiedział się, że Lila wraz z bratem i synkiem przeprowadziła się tutaj znad morza i niemalże od pół roku mieszka w stolicy województwa podkarpackiego, a kawiarnię prowadzi z przyjaciółką, która zresztą spotyka się z jego jednym z najlepszych kumpli, Zibim. On natomiast niechętnie opowiadał o sobie, ale jak się okazało Tomek doskonale znał przebieg jego kariery, chociaż jak sam przyznał, nieszczególnie kibicował Resovii Rzeszów. Grzesiek usiadł na kanapie i wpatrywał się tępo w okno, za którym zdążyła już zapanować ciemność, czując wpływający na jego twarz uśmiech. To zauroczenie chyba miało na niego zbawienny wpływ, bo powoli przestawał być zamkniętym w sobie gburem, którego interesowało naprawdę niewiele rzeczy. Może naprawdę się zmieni i będzie całkiem innym człowiekiem?

    Tak, zmieni się. Przynajmniej powziął takie wewnętrzne postanowienie. Przez myśl przeszło mu, że na samym początku Wielkiej Przemiany Grzegorza Kosoka, musi przeprosić Piotrka. Nie powinien przecież aż tak naskakiwać na niego dzisiejszego ranka. Co prawda, nie zamierzał zmieniać swojego zdania na temat oddania szpiku kostnego, ale przeprosiny Nowakowskiemu po prostu się należały. Piotr był jedną z niewielu osób, która zawsze i mimo wszystko, stała za Grześkiem murem. Sięgnął, więc do kieszeni swoich ciemnoniebieskich dżinsów i wyciągnął z niej komórkę, a następnie wybrał numer swojego przyjaciela.

  - Halo? – po kilku sygnałach z drugiej strony aparatu, oderwał się bezbarwny głos Nowakowskiego. Grzegorz od razu wyczuł, że Cichy Pit nie ma za dużej ochoty na rozmowę z nim, ale był na tyle dobrze wychowany, że nigdy nie rzucał słuchawką. Nawet w momentach, gdy Kosok naprawdę wyprowadził go z równowagi, co było czymś naprawdę trudnym.

  - Cześć, Piotrek – rzekł cicho Grześ, wyłamując palce jednej dłoni. – Chciałem... chciałem cię przeprosić za moje dzisiejsze zachowanie. Nie potrzebnie się uniosłem. Wiem, że powinienem nad sobą panować.

  - Zdążyłem się przyzwyczaić do twoich ekscesów – odparł Nowakowski, nie siląc się nawet na odrobinę uprzejmości. Wciąż był zły na Grzegorza za to, że odbiera komuś szansę na normalne życie; gdyby on otrzymałby taki telefon, jeszcze pewnie tego samego dnia zrobiłby listę badań, jakie musiałby wykonać, żeby zostać dawcą szpiku kostnego. Ale Kosok, to przecież Kosok; zadufany egoista, nieczuły na czyjąś krzywdę.

  - Wiem, wiem – Kosa niemalże przewrócił oczyma i już chciał mu odpyskować, ale momentalnie skarcił się w myślach. Miał nad sobą panować, miał się przecież zmienić! – Chciałem ci się również czymś pochwalić. Mianowicie jutro wieczorem idę z Lilką do kina, a potem na lody.

  - To już nie przeszkadza ci, że ma dziecko? – był pewien, że Piotr właśnie w tym momencie uniósł lewą brew; zawsze robił tak, gdy czemuś się dziwił.

  - Jakoś nie – wzruszył lekko ramionami, bardziej dla zasady, niż z ogólnej potrzeby. – Miałeś rację; ten mały jest całkiem fajny, a przede wszystkim nie jest męczący jak reszta dzieciaków, którą znam z Bartmanem na czele. A właśnie, jeśli chodzi o Bartmana, to dowiedziałem się, że ta blondynka, którą ostatnio okręca, jest przyjaciółką Lilki i wraz z nią prowadzi tę kawiarnię. Niezły zbieg okoliczności, nie uważasz?

  - Uważam, nie uważam; to nie o mnie tu chodzi – mruknął Piotrek. – Mam tylko nadzieję, że nie skrzywdzisz ani Lilki, ani Mikołajka. Nie chcę, żebyś zrozumiał mnie źle, ale proszę cię, żeby nie wyszedł z tego żaden kwas – Nowakowski wiedział w jak złym stanie zdrowia jest Mikołaj; domyślił się tego podczas ich rozmowy, dlatego zależało mu, żeby jego przyjaciel nie dokładał Liliannie żadnych problemów, a dokładnie znał Grześka i wiedział jak bardzo potrafi być niesforny.

    - Spokojnie, Pit. Wszystko pod kontrolą - odparł Kosok. - Nie skrzywdzę ich, bądź pewien - a przynajmniej taką mam nadzieję, dodał w myślach.

     Wyłączył aparat i odłożył go na stolik, stojący przed kanapą, a następnie włączył telewizor. Akurat leciała powtórka jakiegoś meczu Serie A, więc zaczął wpatrywać się w odbiornik, jednakże nie wykazywał większego zainteresowania. W jego głowie był istny sajgon, mówiąc kolokwialnie. Kompletnie nie wiedział, co się z nim dzieje? Z jednej strony czuł się niesamowicie; lekko, beztrosko i jakby z głową w chmurach. Ale wiedział, że żeby w pełni się zmienić, będzie musiał porzucić swoje dotychczasowe życie. 

      To zakochanie wyżerało mu mózg. Bezapelacyjnie.

   - Mikołaj, wstawaj! Zaraz musimy zbierać się, bo spóźnimy się do przedszkola, a ty jeszcze nie wziąłeś leków i nie zjadłeś śniadania – przekroczyłam próg pokoju synka i podeszłam bliżej, by ściągnąć z niego kołdrę. Zawsze wstawał przed czasem i prawdę mówiąc, to on przeważnie mnie budził, więc byłam odrobinę zdziwiona, że jeszcze leży zakopany w swojej kolorowej pościeli. Nie mniej jednak, pomyślałam, że może pomyliły mu się dni i jest przekonany, że dzisiaj zamiast czwartku, jest sobota.

  - Nie czuję się dzisiaj najlepiej – Młody usiadł na łóżku i spojrzał na mnie załzawionymi, zaczerwienionymi oczyma. Wiedziałam, że oznacza to tylko jedno; załapał infekcję, w momencie, kiedy znalazł się dawca! Znaczyło to, że z przeszczepem trzeba będzie poczekać do momentu, aż całkowicie nie dojdzie do siebie. Gorszego pecha nie mogliśmy już chyba mieć…

     Usiadłam obok niego i przyłożyłam dłoń do jego czółka; już za pierwszym dotknięciem, mogłam określić, że temperatura jego ciała jest znacznie podwyższona. Oznaczało to tylko jedno; dzisiaj ani Mikołaj nie pójdzie do przedszkola, ani ja do pracy, a dzień spędzimy w jego łóżku na walce z gorączką. Pierwszą rzeczą, jaka przyszła mi do głowy, był esemes do Justyny, by poinformować ją o zaistniałej sytuacji i tym, że nie pojawię się dzisiaj w Anielskiej. Zalewając wrzątkiem herbatę malinową, jednocześnie pisałam wiadomość do przyjaciółki. Na odpowiedź nie musiałam czekać długo; Juśka była chyba jedyną osobą, jaką znałam, która natychmiastowo opisywała i oddzwaniała. Z szafki nad kuchenką wyciągnęłam koszyczek, w którym znajdowały się wszystkie lekarstwa mojego dziecka i znalazłam w nim leki przeciwgorączkowe, które jak do tej pory, zawsze zdawały egzamin. Chwyciwszy tabletki i szklankę z wodą, wróciłam do pokoju mojego malca, który w niezmienionej pozycji, trząsł się z zimna.

  - Przepraszam, mamusiu – powiedział, gdy podałam mu tabletkę. Połknął ją i popił małą ilością wody, a następnie wystawił język w moją stronę w celu sprawdzenia, czy tabletka faktycznie zniknęła w mikołajowym przełyku. – Zamiast przygotowywać się do randki z Grześkiem, musisz spędzić dzień ze mną. Ja naprawdę nie chciałem zachorować – chlipnął, ciągając noskiem.

  - Przestań, Misiu – podałam mu pudełeczko z chusteczkami o zapachu truskawek. – Przecież wiesz, że jesteś dla mnie najważniejszy i twoje zdrówko stawiam nade wszystko. Grzesiek na pewno zrozumie i nie obrazi się na mnie, a jeśli się obrazi, to jego strata – puściłam mu oczko, a on posłał mi nikły uśmiech, chociaż w jego czekoladowych oczach czaił się smutek. – Lepiej pomyśl sobie na co masz ochotę? Skoro robimy sobie dzisiaj dzień piżamowy, musimy to wykorzystać.

  - A może… - Mikołaj uśmiechnął się łobuzersko i posłał mi spojrzenie z serii: mam genialny plan, a ty pomożesz wcielić mi go w życie i nie przyjmuję żadnej odmowy. – A może zaprosimy go do nas, co? Zrobisz jakąś dobrą kolację, obejrzymy film, potem ja zasnę, a wy będziecie mogli…- nie dokończył, bo zakryłam mu ręką usta. Jak Boga kocham, ten dzieciak mnie wykończy! Zanim skończę trzydzieści lat, dzięki niemu zdążę osiwieć. I to dwukrotnie!

        Jednak mój syn to bardzo uparta bestia i nim zdążyłam otrząsnąć się, trzymał już w dłoni mój telefon komórkowy i z diabelskim uśmiechem na ustach wybrał numer siatkarza. Wzięłam kilka głębokich oddechów i zastanawiając się, dlaczego właściwie pozwalam terroryzować się pięciolatkowi, przyłożyłam aparat do ucha, modląc się, by Grzegorz nie odezwał się z drugiej strony. Jeden sygnał, drugi, trzeci i nic. W momencie, kiedy swoim palcem miałam dotknąć kwadracik w symbolem przekreślonej czerwonej słuchawki, z drugiej strony odezwał się głos siatkarza, a ja przeklęłam cichutko pod nosem.

  - Mamo, słyszałem to – powiedział Miki, patrząc na mnie znacząco spod tych długachnych, gęstych rzęs.

  - Halo? – głos Grzegorza rozbrzmiał w słuchawce, a ja momentalnie poczułam przyjemny dreszcz, który wstrząsnął całym moim ciałem. Właściwie to ucieszyłam się,  że go słyszę. Już wczoraj jego widok znacząco poprawił mój humor. Musiałam przyznać, że Kosok miał w sobie to coś, na co zawsze zwracałam uwagę u mężczyzn; był męski, przystojny i miał rzadko spotykany urok małego chłopca. I do tego te oczy…

  - Cześć, Grzesiek. Tu Lilka – powiedziałam dopiero, gdy Mikołaj lekko mnie szturchnął. – Przepraszam, że dzwonię tak stosunkowo wcześnie.

  - Nic się nie stało, jadę właśnie na trening – mogłabym przysiądź, że uśmiecha się. – Czy coś nie tak?

  - Nie, tylko… - przełknęłam głośno ślinę, a Misiek wpatrywał się we mnie, kiwając lekko głową i robiąc dziwne miny, mające nakłonić mnie do zaproszenia Kosoka w skromne progi naszego mieszkanka. – Z naszego wyjścia wieczorem nici. Mikołaj ma gorączkę i nie chciałabym, żeby zostawał z kimś wieczorem, dlatego muszę odwołać kino i lody.

  - Och – wyrwało mu się. – No, szkoda. Ale rozumiem, skoro Mikołaj jest chory… - prawdę powiedziawszy nie brzmiał przekonywująco.

  - Daj mi dokończyć – ucięłam stanowczo, próbując odepchnąć od siebie podsłuchującego Mikołaja. – Dlatego w zaistniałej sytuacji, w ramach przeprosin, zapraszamy cię do nas na kolację. Oczywiście nie obiecuję, że będzie tak wykwintnie jak w restauracji, ale postaram się zrobić coś smacznego.

      Mikołaj pokiwał głową, uśmiechając się i pokazał mi dwa uniesione kciuki. Miałam chęć zdzielić go leżącym obok mnie Florianem po głowie, ale znając mojego synka prawdopodobnie jeszcze tego samego dnia napisałby do Rzecznika Praw Dziecka i wtedy miałabym naprawdę przegwizdane…

  - Cóż, skoro tak, to nie ma problemu – odparł Grzegorz. – Przyślij mi tylko adres esemesem. Niestety muszę już kończyć, ale trzyma mnie myśl, że widzimy się za kilka godzin. Buziak! – i najzwyczajniej w świecie rozłączył się.

  - Nie wiem, co zrobisz beze mnie, gdy pójdę na studia?! – odparł zdegustowany Mikołaj, wpatrując się we mnie tymi swoimi czekoladowymi oczyma.

       Co zrobię? Będę cieszyć się świętym spokojem i odbuduję swoje zdrowie psychiczne. W końcu.

_______________

Z lekkim poślizgiem, spowodowanym problemami technicznymi.

Może macie jakieś pytania do mnie,

odnośnie mnie samej bądź Anielskiej?

Błagam, tylko nie ,,kiedy nowy rozdział", bo zastrzelę.

39091085 - kontakt .