13. Teraz mam motywację do tego.

♪♫♪

  - Raz, dwa, trzy… Wygrałem! – Grzegorz tryumfalnie uniósł ręce i wyszczerzył się do naburmuszonego Mikołaja, który o mało nie cisnął w niego pionkami, znajdującymi się w jego mocno zaciśniętej rączce. No tak, o tym, że mój syn nie lubi przegrywać wiedziałam już od bardzo dawna i bardzo ciężko jest mu się pogodzić z porażką, dlatego zawsze starałam się tłumaczyć mu, że Chińczyk to tylko planszówka, a nie gra na śmierć i życie i czasami po prostu powinien odpuścić, myśląc by w pięknym stylu odegrać się kiedyś indziej.

  - Wiesz, co to oznacza, prawda? – objęłam malca ramieniem, a on z wielką niechęcią pokiwał główką. – No to śmigaj szybko do łazienki – klasnęłam jeszcze w dłonie, a Mikołaj jeszcze ociągając się strasznie, w końcu podniósł się z kanapy i powędrował w stronę owego pomieszczenia, z którego sekundę później zdało się słyszeć szum wody.

     Odprowadziłam go wzrokiem, który następnie przeniosłam na siatkarza, wpatrującego się we mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Uśmiechnęłam się lekko, przy okazji czując, że moje policzki czerwienią się w zastraszająco szybkim tempie i chwyciłam lampkę z czerwonym winem. Zamoczyłam usta i poczułam intensywny smak alkoholu, który zakupiłam dziś w jednym z delikatesów, niedaleko mojego bloku. Grzegorz nie pił; był autem, dlatego musiał zadowolić się sokiem porzeczkowym, ale chyba nie ubolewał nad tym zbytnio. Zachowywał się jakby ten sok miał więcej procentów od mojego wina, bo uśmiech i dobry humor ani na sekundę nie opuszczał go, co mój syn w pełni wykorzystywał, niemalże wchodząc mu na głowę.

      Ja również bawiłam się świetnie. Samo jego towarzystwo sprawiało, że miałam chęć śmiać się w głos i szaleć tak, jakbym miała pięć lat. I to, w jaki sposób dogadywał się z Młodym, sprawiało, że czułam przyjemne ciepło, rozchodzące się po całym moim ciele. Kosok nawiązał z nim niesamowicie dobry kontakt i okazywał mu naprawdę dużo cierpliwości, co niezmiernie mnie cieszyło i ułatwiało myślenie o możliwym przyszłym związku, chociaż na to było jeszcze o wiele za wcześnie. Jednakże nic nie mogłam poradzić na to, że moje myśli zmierzały właśnie w tę stronę. Właściwie to nawet nie chciałam z tym walczyć…

  - Jest świetny – stwierdził, kiwając głową w stronę drzwi, w których zniknął Miki. – Niezwykle bystry, takie dzieci rzadko się spotyka. Musicie być z niego ogromnie dumni.

  - Musicie? – dopytałam, nie wiedząc, co konkretnie ma na myśli. To, że ja byłam dumna, przecież było widać gołym okiem. Bez wątpienia mogłam rzec, że Miki jest jedyną rzeczą, która udała mi się w życiu. 

  - Ty i jego ojciec – wyjaśnił półgłosem, wpatrując się w moje oczy. No tak, skoro zwrócił uwagę na kobietę z dzieckiem, chciał przecież wiedzieć, czy nie pojawi się jakiś niedzielny tatuś. Nie miałam co mu się dziwić, przecież sama, gdybym miała spotykać się z kimś posiadającym dziecko, chciałabym wiedzieć, gdzie podział się jego drugi rodzic? - Przepraszam, może nie powinienem...

  - Mikołaj nie ma ojca. Od urodzenia wychowuję go sama - wyjaśniłam spokojnie, dokładnie obserwując jego twarz. - Po prostu tak się w życiu ułożyło, że właściwie nie znam jego ojca. Wiem, co możesz sobie o mnie pomyśleć, ale ja wtedy byłam naprawdę młoda i głupia. Chociaż nie żałuję; gdyby nie ta przypadkowa noc, nie miałabym swojego największego szczęścia...

  - Rozumiem, poza tym nie będę cię oceniać. Nie mam do tego prawa - w jego czekoladowych oczach zauważyłam niesamowitą szczerość. Widząc go po raz pierwszy, nie pomyślałabym, że nawiążę z nim tak dobry kontakt. Wtedy wydawał mi się jedynie mężczyzną, którego upatrzył sobie Mikołaj. Za nic w świecie nie pomyślałabym, że cokolwiek mogłoby z tego wyjść. - Jeśli już mamy być ze sobą szczerzy, to powinnaś wiedzieć, że ja nigdy nie należałem do grzecznych chłopców i mam naprawdę dużo za uszami - wziął głęboki oddech i załamał dłonie. - Ale myślę, że czas to zmienić, że czas dorosnąć. Teraz mam do tego motywację do tego - chwycił moją dłoń i ścisnął ją lekko, obserwując świdrującym spojrzeniem każdy milimetr mojej twarzy. - Lilka, ja wiem, że to wszystko może dzieje się odrobinę za szybko, że może powinienem przystopować, ale nie potrafię...

  - Słuchaj, Grzesiek...

  - Przepraszam - przerwał mi i puścił pośpiesznie moją rękę. - Przepraszam, nie powinienem był w ogóle zaczynać tego tematu. Wyszedłem na głupka...

      Westchnęłam tylko i podniosłam się z kanapy, by sekundę później usiąść obok niego na kanapie. Dokładnie obserwował każdy mój ruch z nieodgadnionym wyrazem twarzy. W mojej głowie właśnie toczyła się bitwa; rozsądku i serca. Z jednej strony ten mężczyzna bardzo mnie pociągał i urzekał coraz bardziej każdym wypowiedzianym zdaniem. Do tego sposób, w jaki dogadywał się z Mikołajem, działał zdecydowanie na jego korzyść i mogę dać uciąć sobie rękę, że Młody również jest bardzo przychylny temu związkowi. Przecież już przy kolacji rzucał aluzje, o których będę musiała porozmawiać z nim jutro.

      Ale była przecież jeszcze druga strona medalu; Kosok nie wiedział, że Mikołaj jest poważnie chory. Doświadczenie nauczyło mnie już, że żaden facet nie chce brać na siebie aż tak dużego brzemienia. Obawiałam się mu powiedzieć prawdę; musiała przygotować się do tego psychicznie, wiedząc, że to całe odwlekanie może mieć negatywne skutki. Ale tym zajmę się kiedyś indziej. Nie chcę burzyć tej magicznej atmosfery.   

  - Grzesiek, dasz mi coś powiedzieć? - gdy skinął głową, uśmiechnęłam się lekko. - Dziękuję. Zacznę od tego, że nie musimy się spieszyć. To, że nie jesteś mi obojętny, chyba już wiesz, a jeśli nie, to już wiesz. Co ja plotę? - potrząsnęłam lekko głową, a kąciki jego ust nieznacznie uniosły się ku górze. - Uwielbiam spędzać z tobą czas i naprawdę ucieszyłam się, że dzisiaj odwiedziłeś moje skromne progi. Ale to, jak sam powiedziałeś, dzieje się trochę za szybko. Dajmy sobie trochę czasu.

  - Ile tylko będziesz chciała - pochylił się nade mną i lekko przymknął oczy. Wiedziałam, co za moment się wydarzy i czułam, że moje wnętrzności właśnie tańczą rumbę. Tak bardzo pragnęłam w końcu posmakować jego ust, że niewiele myślą, zarzuciłam mu dłonie na kark, przyciągając jego głowę tak, że dzieliła nas odległość kilkunastu milimetrów. Już czułam jego ciepły oddech na swoich wargach, gdy w całym mieszkaniu rozległ się przeraźliwy krzyk.

  - Mamo, szampon wleciał mi do oka!

       I cały romantyzm trafił szlag.

     W całym pomieszczeniu rozchodził się mocny zapach jej perfum, którym z każdą sekundą upajał się nim coraz bardziej. Do tego w tej sukience wyglądała tak pięknie, że nie sposób było oderwać od niej wzroku. Teraz już wiedział, jedyną rzeczą o jakiej pragnął, było oglądanie tych bursztynowych oczu każdego dnia swojego życia. Chciał każdego poranka parzyć jej nieco lurowatą kawę, przypiekać jajecznicę i narzekać na to, że za długo siedzi w łazience. Chciał wieczorami siadać na kanapie i wtulony w jej ramię, zasypiać zmęczony po treningu. Chciał oglądać ją, ściskającą kciuki na Podpromiu, gratulującą wygranego meczu i pocieszającą po porażce. Chciał czuć się jak jego klubowi i reprezentacyjni koledzy, którzy mieli do kogo wracać.

     Będąc z Martą, nawet w jednej setnej nie czuł tego, co czuje przy Liliannie. To, co było między nimi, nie było związkiem, a raczej układem, który opierał się głównie na seksie. Co prawda, jeszcze nie poznał cielesnej strony Kaniewskiej, jednak nie było to dla niego aż tak dużym problemem. Sama stwierdziła, że nie powinni się spieszyć, a on szanował jej zdanie.

     Tego, że się zakochał, był już pewien w stu procentach. Dorastał również do myśli, że może zostać opiekunem Mikołaja, najlepszym jakim by tylko potrafił, więc z pełną świadomością postanowił porzucić hulaszcze życie i zmienić się dla tej dwójki. On, Grzegorz Kosok, w końcu przestał zachowywać jak szczeniak i postanowił zmienić coś w swoim życiu, które dotychczas nie ociekało moralnością. Z kieszeni spodni wyciągnął telefon i sprawdził godzinę. Dochodziła dwudziesta pierwsza, co oznaczało, że w mieszkaniu Kaniewskich spędził już kilka ładnych godzin, które bez wątpienia mógł nazwać jednymi z najlepszych w swoim życiu.

       Usłyszał kroki i spojrzał w stronę drzwi, w których sekundę później pojawiła się brunetka. Wyglądała na przemęczoną, ale również szczęśliwą. W życiu nie pomyślałbym, że będzie w stanie poczuć coś do kogoś, kogo znał zaledwie od kilkunastu dni. Zawsze śmiał się w twarz osobą, wierzącym w miłość od pierwszego wejrzenia. Teraz wiedział, że coś takiego jednak istnieje…

  - Zasnął? – zapytał, gdy przekroczyła próg dużego pokoju. Siedział na skórzanej kanapie i układał pionki od Chińczyka do kartonika, który sekundę później zamknął i odsunął na środek stołu.

  - Tak, po niespełna dwóch stronach. Nieźle go wymęczyłeś – uśmiechnęła się i usiadła na wprost niego, rozkładając nogi na kanapie i opierając się o zagłówek. Przymknęła lekko oczy i wzięła kilka głębokich oddechów, by chociaż trochę zregenerować siły. – Dziękuję ci, że poświęciłeś mu dzisiaj tyle czasu. Dla niego to naprawdę dużo znaczy – spojrzała mu głęboko w oczy i uśmiechnęła się ciepło.

  - To dla mnie przyjemność – machnął dłonią. – Ja też spędziłem naprawdę miło czas. Już niedługo to powtórzymy – zapadła krępująca cisza, której to posyłali sobie ukradkowe spojrzenia. Chciał coś powiedzieć, jednakże nie był w stanie wykrztusić z siebie ani słowa. Obecność Lilki tak na niego działała. Wręcz odbierała możliwość racjonalnego myślenia. Chciał się do niej zbliżyć, dotknąć jej policzka i ust, ale nie był w stanie wykonać żadnego ruchu. – To może ja już się będę zbierał – klasnął dłońmi o uda i podniósł się z fotela.

     Dziewczyna również wstała z kanapy i ruszyła zaraz za środkowym w stronę korytarza. Obserwowała jak ściągał z wieszaka kurtkę i powoli ją na siebie ubiera. Kucnął, by zawiązać buty, a gdy uniósł wzrok, posłała mu ciepły uśmiech. Ciepło przyjemnie rozlało się po całym jego ciele i mógłby przysiądź, że jeszcze sekunda i wybuchnie. Powoli wstał i spojrzał jej głęboko w oczy, które teraz, pod wpływem zmęczenia i światła w korytarzu jej mieszkania, były znacznie ciemniejsze niż zwykle.

  - To dobranoc – kąciki jego ust uniosły się ku górze, a brunetka odpowiedziała tym samym.

  - Śpij spokojnie – wyszeptała, obserwując jak pochyla głowę w jej stronie, a sekundę później poczuła miękkie usta siatkarza na swoich wargach.

____________________

Szkoda Ligi, ale cóż poradzić?

facebook . - wszelkie informacje od dzisiaj głównie tam.

ask . - pytania ?

39091085 - kontakt .