14. Obiecuję pani, że stanę na głowie, żeby znaleźć dawcę.

♪♫♪

     Nacisnęłam mosiężną klamkę i weszłam do Anielskiej od progu zatapiając się w cudownym aromacie kawy, świeżego ciasta i cynamonu. Justyna właśnie przecierała szmatką drewniane stoliki, podśpiewując cicho pod nosem jakąś radiową melodię. Ściągnęłam z siebie płaszcz i uśmiechnęłam się ciepło do przyjaciółki, która bacznie mi się przyglądała. Mój brat zobowiązał się zająć się Mikołajem, który w nocy znowu zaczął gorączkować. Jednak owa podwyższona temperatura, była raczej spowodowana podekscytowaniem, towarzyszącym mu od wizyty Kosoka w naszym domu, więc nie martwiłam się aż tak bardzo, jak wczorajszego poranka. Mój syn często reagował na ekscytację właśnie w ten sposób.

  - Jak udało się rande-vous z przystojnym Grzegorzem? – rzuciła Juśka, siadając przy barze. W jej głosie wyczułam odrobinę ironii; pewnie była zła o to, że wczoraj wieczorem nie zadziałała nasza gorąca linia i od razu po wyjściu Grześka, nie zdałam jej relacji. Właściwie byłam zbyt podekscytowana, żeby o tym pamiętać, więc Skolmowska powinna mi to wybaczać. Na pełną z wczorajszego wieczora i tak mogła liczyć, więc nic się jej nie stanie, jeśli poczekałaby jakiś czas.

  - Było… bardzo miło – odparłam jeszcze spokojnym głosem, czując moje czerwieniące się policzki. Zaraz zacznie się przesłuchanie. Juśkę znałam jak nikt inny i doskonale wiedziałam, dopóki nie wyciągnie ode mnie wszystkich informacji, nie będzie sobą. Zawsze wiedziała, kiedy coś kręcę i potrafiła podpuścić mnie tak, że nawet nie wiedziałam, kiedy wypaplałam jej dosłownie wszystko. Tym razem jednak nie musiała uciekać się do podstępów, gdyż nie zamierzałam przed nią niczego ukrywać i byłam w stanie opowiedzieć jej wszystko ze szczegółami. Przecież pewnie i tak dowiedziałaby się od Zbyszka, bo on zapewne przemagluje dokładnie Grześka. Swoją drogą, zastanawiam się, dlaczego jeszcze nie spotkaliśmy się całą czwórką?

  - To ja widzę, że było miło, ale może w końcu uchyliłabyś rąbka tajemnicy? – już otwierałam usta, żeby to zrobić, jednak nie zdążyłam odpowiedzieć na to pytanie, gdyż Samsung, spokojnie spoczywający do tej pory w mojej torebce, rozdzwonił się głośno.

     Uśmiechnęłam się przepraszająco do przyjaciółki i przesunęłam palcem po dotykowej klawiaturze. Już rano wstałam z przeczuciem, że będzie to dobry dzień, a widząc nazwisko osoby, która próbuje się do mnie dobić, spowodowało mocniejsze bicie serca i niesamowitą ekscytację. Czyżby w końcu nadszedł ten jakże długo wyczekiwany przez moją rodzinę dzień? Czyżby dziś ulubiony lekarz mojego syna, będzie kazał jak najszybciej udać się na oddział Onkologiczny w Rzeszowie z piżamką? Czy w końcu dziś nadejdzie dzień przeszczepu?

  - Dzień dobry, pani Lilianno, z tej strony doktor Jakub Rynkiewicz. Czy ma pani chwilkę na rozmowę? – usłyszałam w słuchawce telefonu. Był poważny, nie taki jak podczas naszej ostatniej rozmowy, gdy przez słuchawkę, można było wyczuć ogromny uśmiech, znajdujący się na twarzy lekarza prowadzącego mojego syna. Czułam, że doktora coś gryzie i miałam przeczucie, że dotyczy to szpiku dla Mikołaja.

  - Tak, oczywiście – odpowiedziałam, posyłając Juśce zdziwione spojrzenie.

  - Podczas naszej ostatniej rozmowy telefonicznej, powiadomiłem panią, że w bazie dawców komórek macierzystych, znalazł się ktoś ze szpikiem pasującym idealnie do szpiku Mikołaja – mówił spokojnym głosem, jakby ważył każde słowo. – Jedna z pracownic skontaktowała się z tym mężczyzną, jednakże przeszczep będzie nie możliwy, gdyż dawca wyjeżdża – każde kolejne słowo, wypowiadane przez Rynkiewicza, sprawiało mi ogromny ból. Bo jak to: przeszczepu nie będzie? Przecież Mikołaj go potrzebuje do przeżycia! Przymknęłam lekko oczy, czując jak wydobywają się z nich dwie słone krople. – Przykro mi. Naprawdę jest mi bardzo przykro - mówił szczerze, dało się to wyczuć nawet przez słuchawkę telefonu. - Obiecuję pani, że stanę na głowie, żeby znaleźć dawcę…

  - Dziękuję za telefon – powiedziałam cicho i wyłączyłam się.

      Juśka, instynktownie wyczuwając, co się stało, momentalnie znalazła się przy mnie i objęła mnie swoim ramieniem, przyciągając do siebie. Nie mówiła nic; słowa tutaj były niepotrzebne i nic by tu i tak nie pomogły. Wtuliłam głowę z zagłębienie między jej szyją i ramieniem, rozpłakując się na dobre.

  - Dzięki za podwózkę – Kosok uśmiechnął się do przyjaciela, gdy ten zaparkował pod jego blokiem. Piotrek jedynie skinął lekko głową i posłał mu nikły uśmiech. Wciąż miał żal do Kosy o to, że nie zamierza iść na badania, ale dokładnie wiedział, że wszelkie próby namawiania go do tego, zakończą się fiaskiem i wielką awanturą, po której nie będą odzywać się przez kilka najbliższych dni, więc najzwyczajniej w świecie dał sobie z tym spokój. To nie on, a właśnie Grzegorz, będzie musiał później uporać się z poczuciem winy, które prędzej czy później i tak go dosięgnie.

       Brunet wysiadł z samochodu i zamiast udać się do swojego służbowego mieszkania, pierwsze kroki skierował w stronę rzeszowskiej starówki, którą ostatnimi czasy odwiedził więcej razy niż przez cały okres swojego pobytu w Rzeszowie. Był powinien, że ją tam zastanie, być może będzie nawet Mikołaj, więc jeszcze bardziej ucieszył się na nadchodzące spotkanie. Wczoraj spędzili razem naprawdę miły wieczór i dzięki temu Grzegorz zrozumiał, że strumienie alkoholu i roznegliżowane panienki nie są niezbędne do dobrej zabawy i wystarczyło jedynie towarzystwo rozbrykanego pięciolatka i jego mamy, żeby poczuł się jak w niebie.

      Śnieg przyjemnie szurał mu pod stopami; chociaż nigdy nie lubił zimy, teraz biały puch wydawał mu się po prostu uroczy. Jak milion innych rzeczy, których wcześniej nienawidził. Sam zauważył, że się zmienił; był bardziej otwarty na świat, rzeczy, których wcześniej nie lubił, wydawały mu się fantastyczne, a najzabawniejsze było to, że czuł się z tym dobrze. To zakochanie chyba całkiem wyżerało mu mózg…

      Przechodząc obok odruchowo spojrzał w szklaną witrynę i jego uwagę przyciągnęła skulona postać Lilki, siedząca przy barze, co odrobinę zaniepokoiło go. Widocznie miała jakiś problem; przecież nigdy nie widział jej aż tak przygaszonej. Wszedł do kawiarni i od progu odurzył go przyjemny aromat świeżo mielonej kawy. Ściągnął kurkę i tradycyjnie już usiadł przy stoliku w rogu sali, dokładnie obserwując Lilę, która słysząc szurnięcie krzesła, uniosła głowę i widząc, że to on, posłała mu nikły uśmiech, który nie wyglądał nazbyt przekonująco. Ruszyła w jego stronę z papierowym bloczkiem w dłoni i przystanęła przy stoliku.

  - Na co masz ochotę? – zapytała cichym, odrobinę zachrypniętym głosem. Kawa była nie ważna; na tę chwilę interesowało go, co sprawiło, że jest taka smutna? Chciał po prostu ją przytulić, ale przecież nie wiedział, jakby na to zareagowała, więc postanowił pociągnąć ją trochę za język.

  - Wyglądasz jakoś inaczej – stwierdził, przyglądając się badawczo jej twarzy. Nigdy nie widział jej w takim stanie. Dzisiejszego dnia w ogóle nie przypominała tej Lilki, którą widział chociażby wczorajszego wieczoru, gdy uśmiech ani na chwilę nie schodził jej z twarzy; miała podkrążone od płaczu oczy, które jakby straciły swój blask i była przeraźliwie blada. Gdzie podziała się ta wiecznie uśmiechnięta dziewczyna, która jednym spojrzeniem potrafiła poprawić mu humor i sprawić, że chciał być innym człowiekiem? Gdzie ta dziewczyna, której oddał całe serce i liczył, że nadejdzie taki dzień, w którym i ona wpuści go do swojego? – Mogę ci jakoś pomóc?

     Rozejrzała się po kawiarni, westchnęła ciężko i odsuwając krzesło, stojące na wprost siatkarza, usiadła na nim. O dziwo, w Anielskiej nie było takiego ruchu, jaki zwykle tutaj panował; nie licząc pana zaczytanego w Przeglądzie sportowym, byli tutaj zupełnie sami.  Złapała za porcelanową cukierniczkę i zaczęła okręcać ją w dłoniach, jakby to miało jej jakoś pomóc. Przyglądał jej się badawczo, zastanawiając się, co jest przyczyną jej stanu?

  - Chodzi o Mikołaja – odparła cichutkim głosem, a jej oczy momentalnie zaszkliły się. – Wiem, że możesz mieć mi za złe, że od razu ci o tym nie powiedziałam i masz do tego prawo. Od ponad dwóch lat choruje na białaczkę i potrzebny jest mu przeszczep szpiku. Niedawno w rejestrze pojawił się dawca, który był jego bliźniakiem genetycznym. Co zabawne, on również był z Rzeszowa, więc myślałam, że już będzie po problemie i w ciągu najbliższych dni Mikołaj przejdzie zabieg. Jednak kilka godzin temu zadzwonił do mnie lekarz Mikołaja i poinformował mnie o tym, że ten mężczyzna się jednak nie może zostać dawcą, gdyż wyjeżdża. Więc wszystko przepadło… – słowa z jej ust wydobywały się jak amunicja z karabinu maszynowego, dlatego musiał skupić się, żeby przyjąć wszystkie informacje.

    W jego głowie zaczęło świtać; pięcioletni chłopiec, Rzeszów, kilka tygodni życia… Przecież to miał być szpik dla Mikołaja! Syna, dziewczyny, w której bezgranicznie się zakochał. Szpik, który miał uratować życie dziecku, które tak polubił. Dlaczego był takim zadufanym w sobie egoistą, niepotrafiącym pomóc komuś w potrzebie? Przecież Piter kilkakrotnie nalegał, żeby w końcu poszedł na te cholerne badania, a on to tak po prostu olał… Olał dziecko, które mogło niedługo umrzeć.

      Ale przecież nie powiedziała mu, że Miki jest chory. Przez ten cały czas nie wspominała o tym ani słowem. Może bała się, że gdy Grzesiek dowie się o chorobie Mikołajka, zniknie bez słowa? Pewnie kiedyś by tak zrobił, ale teraz zastanowiłby się nad tym; chyba za bardzo zależy mu na tej brunetce i coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że zapałał do niej głębszym uczuciem. Pierwszy raz w życiu jego skamieniałe do tej pory serce, zaczęło bić…

  - Co będzie, jeśli nie dostanie tego przeszczepu? – tego pytania obawiał się najbardziej, ale musiał je zadać, by mieć pewność.

  - Umrze. W ciągu kilku tygodni.

________________

Smutny ten rozdział. Cholernie smutny.

To ostatni rozdział, w którym informuje poprzez gg. 

Od dziś wszelkie informacje na temat nowości na moim oficjalnym facebooku bądź w opisie na gadu.

ask.

39091085 - kontakt.