15. Jak się nie odezwie, to okaże się skończonym dupkiem.

♪♫♪

    Wrócił do pustego mieszkania i nie zapalając nawet światła oraz nie ściągając zimowego odzienia, usiadł w salonie i wbił wzrok w odsunięte okno, za którym już zmierzchało. Po rozmowie z Lilą, był totalnie rozbity i musiał ułożyć sobie to wszystko w głowie. Chodziło o Mikołaja, był tego pewien. Zachował się jak skończony kretyn, tego był pewien jeszcze bardziej. Nie powinien był odbierać komukolwiek szansy na normalne życie, tym bardziej jeśli w grę wchodziło życie pięcioletniego dziecka.

     W jego głowie panował chaos; ostatnio jego życie, które jak mu się wydawało, było idealne, zaczęło tak diametralnie zmieniać się. Nie był już tym samym Grzegorzem Kosokiem, którym był jeszcze miesiąc temu. Nie był tym pozbawionym ludzkich uczuć dupkiem dla którego liczyła się jedynie dobra zabawa i każdego wieczoru nowa panienka przy boku. A teraz? Jedyne o czym marzył, to wieczór spędzony w mieszkaniu Lilki, przy dobrej kolacji, naburmuszonym po przegranej Mikołaju i czystym sumieniu. O spokoju i stabilizacji, której zaczynał zazdrościć chociażby Ignaczakowi. O domu pełnym miłości, czyli takim, którego on nigdy nie zaznał.

     Z kieszeni puchowej kurtki wyciągnął swojego bajeranckiego smartfona i wybrał numer jedynego człowieka, którym mógłby mu teraz pomóc. Przesuną palcem po rzędzie liczb, rozpoczynający tym samym połączenie. Mężczyzna do którego próbował dodzwonić się, odebrał po zaledwie jednym sygnale.

  - Trenerze, ja wiem, że jutro gramy z Politechniką i miałem wyjść w pierwszej ,,szóstce”, a niestety, nie będę mógł zagrać w tym meczu – rzekł spokojnym głosem, nie czekając nawet na to, aż Andrzej powie chociażby Halo?.

  - Chyba sobie ze mnie kpisz, Kosok – Andrzej Kowal, na ogół człowiek niezwykle spokojny i zrównoważony, teraz wręcz kipiał złością. Zawsze starał się zrozumieć Kosę; machał ręką, gdy ten spóźniał się na trening albo grał na kacu, ale na jeden z ważniejszych meczów w sezonie nie może sobie tak po prostu nie przyjść! Oznaczałoby to totalny brak szacunku dla niego, kolegów z drużyny, a przede wszystkim kibiców. – Niby co jest ważniejsze od meczu? – zapytał zgryźliwym tonem, niecierpliwie czekając na odpowiedź siatkarza.

     Przez myśl przeszło mu, że za chwilę zostanie uraczony jedną  grzegorzowych bajeczek, w których to ciocia albo wujek spod Szczecina, jest na łożu śmierci i Kosok niezwłocznie musi się tam udać. Już nie raz się tak zdarzało, a potem wychodziło, że zamiast odwiedzać śmiertelnie chorego członka rodziny, Grzesiek w najlepsze bawił się w jakimś nadmorskim kurorcie w towarzystwie biuściastej blondynki.

  - Pewien mały chłopiec, któremu mój szpik może uratować życie – powiedział w końcu. – To ktoś dla mnie bardzo ważny i niezwłocznie potrzebuje mojej pomocy – jego głos brzmiał niewyobrażalnie słabo. W żadnym stopniu nie przypominał tego zdecydowanego tonu, który trener słyszał niemalże każdego dnia.

  - Skoro tak… - zamyślił się na chwilę. – Nie chcę cię jutro widzieć na Podpromiu i mam nadzieję, że uratujesz życie temu dzieciakowi. Oczywiście daj znać, jak poszły badania. Trzymaj się, Grzesiu.

    W spisie połączeń, znalazł numer kobiety, która kontaktowała się z nim przed kilkoma dniami i wpatrywał się tępo w rząd liczb. Od tego telefonu zależało naprawdę wiele; nie tylko jego czyste sumienie, ale przede wszystkim życie Mikołaja. Ten mały chłopiec wzbudzał w nim nieznane dotąd uczucie; coś jakby ojcowską miłość. Być może wiązało się to z tym, że był szaleńczo zakochany w jego matce, a ten maluch stanowił z nią dwu-pak, ale ten malec nie był dla niego żadnym ciężarem.

    Wziął głęboki oddech i przesunął palcem po rzędzie cyfr, a następnie przystawił słuchawkę do ucha.

  - Inga Wolańska, rzeszowski oddział Rejestru Dawców Szpiku, słucham?

  - Grzegorz Kosok – przełknął głośno ślinę. – Zdecydowałem się. Kiedy mogę przyjść na badania?

  - Mamo, znowu płakałaś!

      Odrobinę oskarżycielski głos Mikołaja, powitał mnie w progu naszego mieszkania. Zdjęłam malinowy płaszcz i nieśmiertelne Martensy, a następnie przyciągnęłam to drobne ciałko do swojego brzucha. Miki zawsze się tam ze mną witał i nie stanowiło to różnicy, czy widzieliśmy się zaledwie kilka godzin, kiedy on był w szkole czy kilka dni, kiedy nie mogłam wchodzić do jego szpitalnej sali, bo każda bakteria mogła być dla niego morderczą. Zawsze tam samo wtulał twarz w mój sweter i wciągał jego zapach, stając przy tym na podbiciach moich stóp, by być chociażby odrobinę wyższym, choć jak na pięciolatka i tak górował nad swoimi rówieśnikami.

  - Nie płakałam – ucięłam, kucając przed moim dzielnym synkiem. – To od mrozu; wiesz, że zawsze na wietrze szczypią mnie oczy. Co dzisiaj robiliście z Tomkiem? – chciałam odwrócić jego uwagę i na szczęście mi się to udało.

      Mikołaj trajkotał jak najęty, opowiadając mi o tym, że przez pół dnia oglądali kreskówki, a potem powtórkę meczu siatkarskiego w telewizji, w którym grał Grzesiek i, obecnie największy idol Młodego, Piotrek Nowakowski, którego poznaliśmy w szpitalu. Potem strasznie cieszył się, że jutro pójdzie z Tomkiem na mecz, kompletnie zapominając o tym, ze jest przeziębiony i pod żadnym pozorem nie zgodzę się na to. Ale nie miałam serca psuć mu radości z planowania jutrzejszego dnia, kiedy to miał spotkać się z Kosokiem i Piotrkiem.

       Weszłam do pokoju Tomka i zauważyłam, że brat siedzi z nosem w książkach. No tak, mówił coś o zbliżającym się kolokwium, z którego ocena będzie miała duże znaczenie podczas wystawiania ocen na semestr. Uniósł głowę i spojrzał na mnie nieprzytomnym wzrokiem. Przymknęłam drzwi od jego pokoju, sprawdzając najpierw, czy Mikołaj aby przypadkiem nie zabunkrował się gdzieś w korytarzu, licząc na to, że coś podsłucha i usiadłam na zaścielonym łóżku brata. Tomek od razu wyczuł, że coś jest nie tak, bo odłożył stos notatek na bok.

  - Dzwonił Rynkiewicz – powiedziałam cichutko. – Przeszczepu nie będzie. Ten mężczyzna nie może być dawcą, więc poszukiwania trzeba wznowić – łzy napłynęły mi do oczu, a Tomek objął mnie ramieniem i pocałował w czoło. Wtuliłam się w jego ciało, zanosząc się od łez.

  - Cicho, Lilciak. Co będzie, jak Mikołaj tu wpadnie? – szepnął, gładząc mnie po włosach. Skinęłam głową i otarłam słone kropelki wierzchem dłoni. – Przecież wiesz, że to huragan, a nie dzieciak. Lepiej żeby nie widział cię zalaną łzami – z kieszeni wyciągnął paczkę chusteczek higienicznych i wytarł mi mokre od łez policzki. – No już, nie maż się! Wiesz co mi dzisiaj powiedział? – gdy pokręciłam głową, brat uśmiechnął się lekko. – Stwierdził, że musi w końcu porozmawiać po męsku z Grzegorzem, bo zamiast wziąć się za ciebie, robi jakieś podchody. A właśnie, jak udała się randka z Panem Siatkarzem? Zadzwonił chociaż?

  - Wpadł dzisiaj na chwilę do Anielskiej – powiedziałam, wzruszając lekko ramionami. – Powiedziałam mu o chorobie Mikołaja. Wyglądał jakby ktoś przyłożył mu patelnią w tył głowy i ulotnił się kilka minut później, stwierdzając, że musi coś załatwić. Więc pewnie już po znajomości… - miałam świadomość, że żaden normalny facet nie chce wiązać się z kobietą, której dziecko nosi ze sobą brzemię, jakim jest choroba. Kosok spanikował i miał do tego pełne prawo.

  - Przykro mi – powiedział Tomek, kładąc dłoń na moim ramieniu. – Jak się nie odezwie, to okaże się skończonym dupkiem. Pamiętaj, że ty i Miki zasługujecie na kogoś naprawdę dobrego. Kogoś, kto da wam poczucie bezpieczeństwa i ogrom miłości.

  - Jesteś chyba moim ulubionym bratem, wiesz? – uśmiechnęłam się do niego ciepło, a on teatralnie wzruszył ramionami.

  - Bo jedynym, Lili, bo jedynym – podniósł się i na palcach powędrował w stronę drzwi, wcześniej wskazując mi gestem, żebym zachowała ciszę. Otworzył drzwi, w których stał Mikołaj wyraźnie przysłuchując się naszej rozmowie. – I co, Sherolcku? Musisz zmienić swoje metody, bo twoje sapanie słychać nawet przez drzwi – przerzucił go sobie przez ramię i ignorując jego wołania, pogalopował dzikim pędem do łazienki.

______________________

Oczywiście, że jest mi przykro z braku powołania dla Igły na ME,

ale przecież nic nie trwa wiecznie.

Trzech Skrzatów, sialala! <3

FACEBOOK

ASK

39091085 - kontakt .