16. By stać się innym człowiekiem…

♪♫♪

  - Dzięki, stary. Nie musiałeś… - Kosok uśmiechnął się do przyjaciela, który na jego słowa automatycznie machnął ręką.

  - Wiem, że nie musiałem, ale chciałem – Bartman wyszczerzył się do kumpla, klepiąc go przyjacielsko po ramieniu. – Przecież do treningu i odprawy jest jeszcze sporo czasu, więc jak mógłbym zostawić cię w potrzebie, co? Nie martw się, jak zemdlejesz na widok krwi, nic nikomu nie powiem.

  - Jasne, będziesz tylko stał i kamerował wszystko, jak mniemam.

  - A czy ja nazywam się Ignaczak? – przewrócił oczyma atakujący i uśmiechnął się szeroko. Chociaż pomysł, który przed momentem podsunął mu środkowy, był naprawdę zabawny i gdyby wcielił go w życie, mógłby wtedy szantażować Kosę, a co!

       Grzegorz mruknął coś niezrozumiałego, spojrzał jeszcze przez szybę w samochodzie Zbigniewa i westchnął cichutko. Teraz już nie było wyjścia; musiał tam wejść, zrobić te cholerne badania i dać Mikołajkowi szansę na normalne życie. Podjął decyzję taką a nie inną i musiał się z tego wywiązać. Przecież dla niego to było praktycznie nic, a Młodemu ratowało życie, które do tej pory nie było dla niego łaskawe. Wczorajszego wieczora spędził kilka godzin na wertowaniu informacji na temat przeszczepu szpiku kostnego i był już odrobinę spokojniejszy. Teraz zostało tylko modlić się, żeby wszystko poszło jak po maśle i żeby Mikołaj wyzdrowiał. Tylko to się liczyło...

       Wysiedli z auta i wolnym krokiem ruszyli w stronę szpitala, rozmawiając na temat dzisiejszego meczu z warszawską drużyną. Oddział onkologiczny, w którym miał odebrać wszystkie potrzebne skierowania, znajdował się w budynku C, więc aby dostać się do wejścia, musieli przejść przez niemalże cały parking. Mijając tabliczkę z nazwą oddziały, poczuł lekkie zdenerwowanie. A co jeśli wyniki nie pójdą po jego myśli? Co jeśli test się pomylił i nie będzie mógł zostać dawcą? Nie, przecież to nie dorzeczne, a on już szuka jakiejś wymówki, żeby tylko dać stąd nogę. Skarcił się w myślach, mówiąc sobie, że wszystko będzie dobrze. Musi być. Mikołajek na to zasługuje.

       Podczas wczorajszej rozmowy, Wolańska umówiła go na wizytę u doktora Rynkiewicza, lekarza prowadzącego synka Lilki. Dzięki pomocy pani przy recepcji, szybko znaleźli należący do niego gabinet i usiedli na drewnianych krzesełkach przed drzwiami, wyczekując swojej wizyty. Nie byli pierwsi; mimo, że pojawili się stosunkowo wcześnie, bo dochodziła zaledwie ósma trzydzieści, w korytarzu znajdowało się pełno maluchów w wieku zbliżonym do Mikołajka, i co go przerażało, większość z nich miała materiałowe chusteczki na swoich łysych główkach, którym towarzyszyli zatroskani rodzice. Oznaczało to, że były w trakcie lub dopiero po chemioterapii.

  - Marysiu, tak nie wolno! – nim spostrzegł, na oko roczna dziewczynka, wdrapała się na jego kolana i zarzuciła wychudzone rączki na jego szyję, rozkosznie uśmiechając się do Kosoka. – Przepraszam pana bardzo – rzekł najprawdopodobniej jej ojciec, próbując ściągnąć ją z kolan Kosoka, co spotkało się z dużym oporem ze strony dziecka.

  - Niech siedzi – słysząc słowa Kosy, mała ponownie uśmiechnęła się uroczo do środkowego i zatrzepotała długimi rzęskami. – Ile masz lat, księżniczko?

  - Za dwa miesiące skończy trzy, mimo tego, że wygląda na niespełna roczek. Od dwóch i pół roku choruje na białaczkę. Lekarze nie dają dużych szans – na pozór silny mężczyzna, którym był tata dziewczynki, walczył teraz z chcącymi wydobyć się z jego oczu łzami. Tragedia, którą jest choroba tak niewinnej istoty, potrafi wstrząsnąć każdym, nawet twardzielem, który do tej pory uważał się za człowieka bez serca. Podobnie było z Grzegorzem; dopiero teraz poznał tak obce uczucie, jakim była bezsilność i współczucie. Dopiero teraz zaczął inaczej patrzeć na świat. – Ale mu nie poddajemy się. Doktor Rynkiewicz mówi, że trzeba wierzyć – zdjął dziewczynkę z kosokowych kolan i przytulił ją mocno do siebie. - Kiedy dziecko upada, rodzic chce być pierwszy na miejscu, by otrzepać mu kolano, a kiedy umiera na raka, musi zrobić wszystko, żeby wygrało tę nierówną walkę. Musi stanąć na głowie, żeby tylko mu pomóc…

       Słowa mężczyzny silnie wstrząsnęły Kosokiem. Teraz wiedział, co musiała czuć Lila przez te wszystkie lata choroby Młodego. Wiedział, jak wiele musiała przejść w walce o swoje dziecko i podziwiał ją za siłę i determinację. Dokładnie rozumiał, dlaczego wczorajszego popołudnia znajdowała się w takim stanie a nie innym. Prowadziła niemalże heroiczną walkę o życie swojego jedynego dziecka z tak bezwzględną, wyniszczającą chorobą. Współczuł jej i modlił się w duchu, żeby wszystko poszło dobrze. Błagał Boga, żeby te cholerne badania poszyły jak najlepiej i żeby szybko Młody dostał szpik. W jego stanie każdy dzień był na wagę złota…

  - Pan Kosok? – z letargu wyrwał go głos młodego mężczyzny, Grzegorz skinął lekko głową, a facet w białym kitlu zaprosił go do swojego gabinetu i wskazał miejsce przy biurku. – Nazywam się Jakub Rynkiewicz, jestem lekarzem pacjenta, który jest pańskim bliźniakiem genetycznym. To pięcioletni chłopiec, od dwóch lat chorujący na białaczkę…

  - Wiem, kim jest. To znaczy podejrzewam, kim może być ten pacjent – odparł Kosa, wpatrując się w oblicze zdziwionego doktora. Ta informacja powinna być poufna; nie możliwe, żeby dowiedział się o tym od kogoś z Rejestru. – To Mikołaj Kaniewski, prawda?

  - Skąd pan ma takie informacje? – oczy Kuby były niemalże wielkości spodków pod filiżankę.

  - Znam Mikołajka i jego mamę. Kilka dni temu otrzymałem telefon w sprawie szpiku, a wczoraj dowiedziałem się o chorobie Mikiego i po prostu skojarzyłem fakty – przeniósł wzrok na swoje dłonie. – Ja wiem, że brzmi to jak z tandetnego, brazylijskiego serialu, ale to prawda…

  - Skoro tak… - Jakub podrapał się po brodzie. – Dlaczego wcześniej pan się nie zgodził? Przecież mogło być już nawet po przeszczepie?

  - Sam nie wiem – Grzesiek przełknął głośno ślinę. – W życiu popełniłem wiele błędów, ale nadszedł czas, by to zmienić. By stać się innym człowiekiem…

  - To nasze miejsca? – Mikołaj wskazał dwa plastikowe siedzenia na rzeszowskiej hali, Podpromie, a gdy skinęłam głową, usadowił się na nich wygodnie. Znajdowały się tuż przy kwadracie dla rezerwowych, więc bardzo dobrze mogliśmy obserwować rozgrzewających się właśnie zawodników miejscowej drużyny.

       Właściwie to mój brat miał przyjść tutaj z Mikołajem, jednakże wpadło mu zastępstwo na stacji benzynowej, więc nijak nie mógł wyrwać się z pracy, dlatego to ja byłam zmuszona towarzyszyć Mikołajowi, podczas jego pierwszego meczu siatkówki. Mimo tego, że miałam ogromne wyrzuty sumienia po raz kolejny zostawiając Juśce calutką Anielską na głowie, dałam mu się w końcu namówić i siedziałam teraz w powoli zapełniającej się hali. Za siatkówką nigdy jakoś szczególnie nie przepadałam; w liceum na wuefie wolałam podpierać ściany i obgadywać z Juśką naszą wredną nauczycielkę, ale dokładnie znałam jej zasady, bo w sekcji siatkarskiej naszej szkoły, znajdowały się najlepsze ciacha z całego Kołobrzegu i okolic, więc Juśka często mnie tam ciągła za sobą.

  - Mikołaj, cześć! – odwróciłam głowę i ujrzałam zbliżającego się do nas Piotrka, który beztrosko odbijał żółto-niebieską piłkę. – Witaj, Lila – zwrócił się do mnie, uśmiechając się jak zwykle czarująco.

  - Cześć Piotrek – Miki o mało nie przeskoczył przez dzielące nas banery. Piotr odrzucił piłkę w kąt sali i wziął Młodego na ręce, który swoim śmiechem zwrócił uwagę niemalże wszystkich zebranych, a ja widząc jego radość, nie miałam serca zwracać mu uwagi, żeby zachowywał się chociaż odrobinę ciszej.

  - Piotrek, to twój syn? – zapytał ktoś z tłumu biało-czerwonych kibiców Resovii, chyba ten mężczyzna z kapeluszem na głowie, który siedział cztery rzędy za mną.

  - Nie, chociaż chciałbym, żeby był właśnie taki. Mikołaj jest moim najlepszym kumplem, prawda? – przybił mojej latorośli przysłowiową piątkę, a Młody wyglądał, jakby właśnie wygrał bilet do Disneylandu.

       Od razu polubił Nowakowskiego, a i mi przypadł on do gustu. Miał w sobie coś, co sprawiało, że od momentu poznania go, miałam przeczucie, że jest dobrym człowiekiem. Kimś, komu bez zastanowienia można zaufać i wiadomo, że nigdy nie zawiódłby tego zaufania. Takich ludzi nie poznaje się często; to unikaty, których spotkanie graniczy z cudem. Tak jak teraz; to było ich zaledwie drugie spotkanie, a zachowywali się, jakby znali się całe życie.

       Ale moje myśli znajdowały się przy kimś innym. Rozejrzałam się dookoła, by w tym tłumie zawodników znaleźć tak znajome czekoladowe oczy. Nie było go; więc albo nie wszedł jeszcze na halę albo mnie unikał, co było bardziej prawdopodobne. Westchnęłam cichutko, zaczesując do tyłu swoje długie, ciemne loki, których ujarzmienie, dzisiejszego dnia graniczyło z cudem. Mogłam się tego spodziewać; to już nie pierwszy raz, gdy facet, dowiedziawszy się o chorobie mojego dziecka, postanawia zerwać kontakt. Niewielu też miało odwagę, by powiedzieć mi wprost, że to ich po prostu przerasta. Myślałam, że tym razem będzie inaczej, że w końcu znalazłam kogoś, dla kogo to, nie będzie miało znaczenia, ale jak widać, pomyliłam się…

  - Grzesiek dzisiaj nie może zagrać. Powiedział, że ma do załatwienia jakąś mega ważną sprawę, która nie cierpiała zwłoki – powiedział Piotrek, jakby czytając mi w myślach.

  - Przecież nawet o niego nie zapytałam – odpowiedziałam odrobinę zirytowanym głosem. Być może nie powinnam naskakiwać na Nowakowskiego, ale ta cała sytuacja powoli zaczęła mnie przerastać. Może nie powinnam aż tak bardzo angażować się w tą znajomość? Przecież Grzegorz niczego mi nie obiecywał; sama uroiłam sobie coś w tej mojej chorej głowie...

  - Niemniej jednak wolałem powiedzieć ci, że to nie jest tak, jakby Kosa chciał uniknąć spotkania z tobą. Po prostu musiał załatwić coś naprawdę ważnego – powiedział tym swoim spokojnym głosem, a ja poczułam się, jakbym dostała patelnią w tył głowy. – A teraz wybacz; porywam na chwilę twojego syna, chciałbym żeby poznał resztę drużyny.

       I tyle ich widziałam. Cholerny Nowakowski!

_______________

Ewolucji naszej Kosinki ciąg dalszy.

facebook

Mam nadzieję, że pamiętacie, iż od niedawna wszelkie informacje na temat nowości, tylko tam?

pytania

39091085 - kontakt .