17. Jednak cuda się zdarzają.

♪♫♪

  - Tak ci powiedział? Skubany... – mruknęła Juśka znad ogromnej lampki czerwonego wina, po czym rozłożyła się wygodnie na skórzanej kanapie, stojącej w centralnym punkcie mojego salonu, zarzucając swoje długachne nogi na zagłówek.

     Mikołaj na szczęście już spał; wieczór spędzony na Podpromiu okropnie go wymęczył i nawet darował sobie wieczorne czytanie do poduszki, od razu po kąpieli grzecznie wędrując do swojego łóżeczka i odpływając w ramionach Morfeusza. Piotrek zapewnił mu wiele atrakcji i niemalże siłą musiałam wyciągać go z auta Nowakowskiego, który wspaniałomyślnie podwiózł nas pod dom, czego za wszelką cenę chciałam uniknąć. Niestety, MVP dzisiejszego spotkania, to również strasznie uparta osoba, czego miałam okazję doświadczyć w niedalekiej przeszłości. A niby taki niepozorny i cichutki Piotruś. Strach pomyśleć, co wywinie przy kolejnym naszym spotkaniu?

  - Dokładnie. Tak czy inaczej, stwierdził, że Grzesiek w żadnym wypadku mnie nie unika i to naprawdę była sytuacja awaryjna. Ale przecież gdyby tak było, napisałby chociaż jednego, głupiego esemesa, nie uważasz? – chwyciłam miseczkę z chrupkami serowymi i wrzuciłam kilka do ust, rozkoszując się ich słonym smakiem i mając gdzieś, że pochłaniane właśnie kalorie, mogą odcisnąć swoje piętno na moim i tak za dużym tyłku. Chyba powinnam zapisać się na jakiś fitness, bo w spadku po kończącej się zimie, zostały mi trzy okropne kilogramy.

  - To jest facet, tego nie zrozumiesz – wzruszyła lekko ramionami, wzdychając przy tym ciężko. – Tak samo jak Zibi. Czasami jest taki cudowny i kochany, można by rzec - do rany przyłóż!, ale potrafi zniknąć bez słowa na kilka dni i szukaj wiatru w polu. Nie odbiera telefonu, nie odpowiada na esemesy, a nachodzić go przecież nie będę. Nie jestem jakąś psychopatką – kiwnęłam głową, chociaż nie miałam pewności co do słuszności jej słów. - Ci siatkarze to są chyba jacyś wypaczeni, no naprawdę. Jedynie ten cały Piter wydaje się w miarę normalny…

     Pokiwałam głową i westchnęłam cichutko, patrząc na uginający się od tuczących przekąsek stolik. Asortyment, z którym Justyna pojawiła się w moim mieszkaniu, świadczył o tym, że czeka nas naprawdę długa noc, jak za czasów liceum, kiedy to musiałyśmy obgadać wszystkich chłopaków z III B. Właściwie odkąd w moim życiu pojawił się Kosok, a ona na poważnie zaczęła spotykać się z Zibim, kompletnie nie miałyśmy dla siebie czasu i takie spotkania, jak dzisiejsze, w ogóle już nie zdarzały się. Właściwie nasze rozmowy ograniczały się do zamienienia kilku słów w Anielskiej, dotyczących głównie zamówienia w nowej cukierni albo kończących się filtrów do ekspresu. A brakowało mi tego. Tak cholernie brakowało. Juśka zawsze była dla mnie kimś, komu mogłam powiedzieć dosłownie wszystko; nigdy mnie nie potępiła i zawsze stała za mną murem. Właściwie gdyby nie ona, nie wiem, co by się ze mną stało? To ona sprzedawała mi mocnego kopa w tyłek, gdy chciałam zniszczyć sobie życie. Juśka była moim Aniołem Stróżem, byłam tego pewna…

  - Ten twój Kosok to trochę wywijał, wiesz? – uniosłam brew i spojrzałam pytająco na przyjaciółkę. – Chodzi mi o to, że grzeczny to on nie był. Prowadził coś jakby marynarski tryb życia; w każdym porcie inna dziewczyna – doprecyzowała myśl.

  - Nie interesuje mnie, co robił wcześniej. Ja przecież też nie byłam święta, a dowód tego śpi w pokoju obok – wymruczałam, opróżniając lampkę z alkoholem. Nie miałam prawa oceniać go, zważywszy na to, iż sama nie byłam wzorem wszelkich cnót. Oczywiście, po urodzeniu Mikołajka, przestałam imprezować tak intensywnie, jak wcześniej i zmieniłam się o 360°, skupiając się przede wszystkim na moim dziecku, pracy i edukacji, ale nie zapomniałam o tym, jaką osobą byłam kiedyś.  – Rozpoczęliśmy wszystko od nowej, czystej karty, więc nie mam zamiaru rozliczać go z przeszłości, której przecież nie byłam częścią - zresztą teraz to chyba i tak nic z tego nie będzie, skoro na wieść o chorobie Mikołaja, mimo zapewnień Piotrka, zareagował tak, a nie inaczej. Muszę chyba poczekać aż ochłonie… Jeśli będzie chciał to ciągnąć, dam mu tyle czasu, ile będzie tylko potrzebował. Jeśli się nie odezwie – widocznie nie był wart mojej uwagi. Chociaż musiałam przyznać, że akurat ta myśl, odrobinę mnie przerażała, bo zaczęłam do niego czuć coś, co w przypadku odrzucenia, sprawiłoby mi naprawdę dużo bólu.

      Nie chciałam, żeby Grzegorz tak bez słowa zniknął z naszego życia. Chyba za szybko oboje się do niego przyzwyczailiśmy i wpuściliśmy go do hermetycznie zmkniętego naszego świata. Doskonale widziałam zawód na twarzy Mikołaja, gdy Piotrek powiedział, że Kosok dzisiaj się z nami nie spotka. Właściwie to Młody od rana nie mówił o niczym innym, jak tylko o Grześku, który był dla niego większym bohaterem niż Supermen, Spiderman i Batman razem wzięci. Wiedziałam, że właśnie o takim ojcu marzył przez całe swoje życie.

  - Niby tak… - zamyśliła się na sekundę, przegryzając swoją dolną, muśniętą jasnoróżową szminką, wargę. – Podoba mi się twoje podejście do tej sprawy, naprawdę. Chciałabym mieć takie samo, ale ciekawość za bardzo mnie zżera i przy każdej możliwej okazji wypytuję Zbyszka o te jego byłe panienki. Trochę się wkurza, no ale potem on mi o nich opowiada, a ja wściekam się, że było ich aż tyle…

  - Błędne koło – mruknęłam, nalewając do opustoszałych już kieliszków wina. – Może powinnaś odciąć się od przeszłości? I nie wściekaj się na Zibiego, że prowadził hulaszczy tryb życia; to naprawdę fajny chłopak i uważam, że powinniście skupić się na waszym wspólnym życiu i tym, co jest teraz. Zresztą, ty też nie byłaś święta, więc nie wymagaj od każdego nowo poznanego faceta życia w celibacie.

       Uśmiechnęła się i pokiwała powili głową, przyznając tym samym mi rację. Obecność Skolmowskiej w moim domu, dała mi ogromny komfort psychiczny i pozwolił na chwilę odciąć się od tego, co zajmował moją głowę od kilkudziesięciu godzin. Potrzebowałam tej rozmowy; w końcu mogłam skupić się na czymś innym niż myśleniu o braku szpiku dla mojego synka. Jednak w dalszym ciągu było to gdzieś w mojej podświadomości, sprawiając mi tym samym ogromny ból, jednakże nie mogłam pokazać tego przed Mikołajem. Byłam kompletnie bezsilna w walce z tym paskudnym raczyskiem, ale miłość do mojego malca była ogromnym motywatorem do codziennego wstawania i modlenia się o cud…

     Cud, który wprowadziłby światło w naszym życiu.

  - Ale jak to: byłeś na badaniach i nic mi o tym nie powiedziałeś?! – środkowy aż podskoczył na kanapie, a jego jasne oczy miały wielkość pięciozłotówek. Kosok przez moment pomyślał, że jego przyjaciel wygląda naprawdę idiotycznie, ale zachował tą uwagę dla siebie. Strach pomyśleć, co z jego twarzą zrobiłby i tak już dostatecznie roztrzęsiony Nowakowski. – Stary, latałem za tobą ponad tydzień, żebyś w końcu ruszył dupę i poszedł na te cholerne badania, a kiedy już straciłem na to nadzieję, ty tak po prostu oświadczasz mi, że jesteś już po większości? Czy ty masz jakieś problemy psychiczne?!

  - Widzisz, Zibi? I właśnie dlatego nie chciałem go brać ze sobą – Kosok postawił przed kumplami ośmiopak piwa i otworzy paczkę ostrych chipsów, wrzucając kilka do jamy ustnej. – Wiedziałem, że zacznie jęczeć i snuć te swoje mongolskie teorie, jak to nie musiał mnie naganiać. A tak poza tym, to powinieneś cieszyć się, że się zmieniam, bo to właśnie ty zawsze narzekałeś na moje dawne życie – wytknął mu, odrobinę oskarżycielskim tonem.

  - Oczywiście, że cieszę się z tej twojej przemiany – prychnął Nowakowski i przeczesał palcami swoje włosy. – Tylko to nie ty musiałeś dzisiaj ściemniać Lilce, która swoją drogą i tak nie wyglądała na do końca przekonaną, co do tego, czy faktycznie mówię prawdę. Poza tym na twoim miejscu, to bym do niej zadzwonił. Chyba jest na ciebie nieźle wkurwiona, mówiąc kolokwialnie. 

     No tak, Lilka… Cały czas próbował wyprzeć ze swojej świadomości ich ostatnie spotkanie i to jak bez słowa zostawił ją w Anielskiej, zachowując się jak tchórz. Westchnął cicho, próbując ułożyć sobie w głowie, co właściwie miałby jej powiedzieć? Przecież informację o przekazaniu szpiku synkowi Lilianny postanowił zostawić tylko i wyłącznie dla siebie, nawet Zbyszek i Piotrek nie mieli poznać prawdy dla kogo właściwie jest ten szpik. Był również pewien, że Lila i Mikołaj nigdy nie dowiedzą się o tym, że to właśnie Grzegorz jest dawcą, bo niby skąd mieliby to wiedzieć? Rynkiewicza obowiązywała przecież tajemnica lekarska, a nikt z otoczenia przecież nie wiedział, że chodzi właśnie o młodego Kaniewskiego. Na oddziale onkologicznym rzeszowskiego szpitala, leży przecież wielu pacjentów, Mikołaj nie jest jedynym potrzebującym pomocy.

      Mimo tego, że przez jego głowę raz na jakiś czas przebiegła myśl, że powinien powiedzieć Lili, że to właśnie on będzie dawcą, jednakże za każdym razem szybko odpędzał ją od siebie. Wtedy mogłaby pomyśleć, że spotykając się z nim, musi spłacić dług wobec niego, a tego nie chciałby za nic w świecie. Zależało mu na związku opartym przede wszystkim na miłości, a nie poczuciu obowiązku. Pierwsze, czego nie chciał, to zmuszać do czegokolwiek. Sam zachodził w głowie, jakim cudem potrafił zmienić się do tego stopnia? Przecież jeszcze kilka tygodni temu był egoistyczną świnią, która dbała przede wszystkim o swój interes, nie zważając na to, czy kogoś przy tym krzywdzi; teraz szczęście dwóch istot, które pojawiły się przypadkiem w jego życiu, było dla niego najważniejsze. Uśmiechnął się do siebie, czując przyjemne ciepło rozlewające się po jego ciele. Pojawiało się ono zawsze, gdy tylko pomyślał o Kaniewskich i wszystkich chwilach, które spędził z nimi.

      Właściwie to powinien podziękować Zbyszkowi za to, że kazał poleźć mu wtedy do tej kawiarni, bo gdyby tego nie zrobił, w życiu nie poznałby Lilki i Mikołaja. Nie poznałby osób, które w tak krótkim czasie zawładnęły jego życiem i sprawiły, że w kimś takim, jak w Grzegorz Kosok, pojawiły się ludzkie uczucia i bezinteresowne odruchy. Dojrzał w niewyobrażalnie szybkim tempie, ciesząc się z zachodzących w nim zmian i miał ogromną nadzieję, że to nie jest jakaś chwilowa fanaberia, tylko coś stałego.

  - Nie myślałem, że nadejdzie taki dzień, w którym z całą pewnością będę mógł stwierdzić, że najbardziej zatwardziały kawaler na świecie, zakochał się – rzekł poważnym tonem Bartman, otwierając puszkę z zimnym piwem. – Stary, ta Lilka to chyba jakaś czarownica jest, że sprawiła, iż nasz zacny przyjaciel w końcu ogarnął system – zwrócił się do Nowakowskiego, który pokiwał głową, w dalszym ciągu nie dowierzając temu, czego dowiedział się przed kilkoma minutami.

  - Jednak cuda się zdarzają – przytaknął Grzegorz, uśmiechając się do kumpli.

_____________________

No, to mamy nowość. 

Lubię takiego Kosinkę; uczuciowego, kochanego i do schrupania. Awww!

Co do wypowiedzi szanownego pana Bartosza Kurka: zjedz Snickersa, bo od tego Monte nabawiłeś się niestrawności i bredzisz głupoty. Chyba nasza gwiazdeczka za bardzo obrosła w piórka.

facebook / ask

39091085 - kontakt .