18. Chciałaś się zemścić, tak?

♪♫♪

  - Mikołaj, dlaczego nie jesz? Coś cię boli? – kucnęłam przed synkiem, a on pokręcił główką, wpatrując się w swoje ulubione kapcie-auta, które już ledwo mieściły się na jego rosnących w zastraszająco szybkim tempie stópkach.

      Głowa pękała mi od nadmiaru wina, które spożyliśmy wczoraj z Juśką, ale całe szczęście, lek bogów, powszechnie zwany podwójną dawką Aspiryny, zaczął już działać i daję sobie rękę uciąć, że za kilkanaście minut, ból przejdzie mi całkowicie i będę już zdolna do normalnego egzystowania. Juśka wyparowała z mojego mieszkania kilka minut po godzinie siódmej, twierdząc, że ma do załatwienia niezwykle ważną sprawę. Pewnie związana była ona z przystojnym Zbigniewem, ale gdy zapytałam, czy chodzi o niego, zbyła mnie jakimś pokrętnym stwierdzeniem, że musi załatwić jakąś niecierpiącą zwłoki sprawę. Nie wnikałam jednak; to była tylko i wyłącznie jej sprawa. Natomiast ważne dla mnie było, żeby po południu dotarła do Anielskiej.

  - Nie jestem głodny – wymruczał, nawet na mnie nie patrząc.

      Wiedziałam, że coś go gryzie, ale nie wie jak o to zapytać? Westchnęłam cicho i chwytając go za rączki, zmusiłam do popatrzenia na mnie. Przeczuwałam, że związane jest to z Grześkiem, bo co innego mogłoby tak na niego działać? Doskonale wiedziałam, jak wyczekiwał spotkania z Kosokiem i jakie rozczarowanie niosła ze sobą informacja na temat tego, że jednak go nie spotkamy. Co prawda, Piotrek dzielnie sprawował się w roli przewodnika po Podpromiu, a Mikołaj był nim jak zwykle oczarowany, dało się jednak odczuć, że chciałby, aby znajdował się tam i Grzegorz.

  - No, powiedz – zachęciłam go, głaszcząc kciukiem wierzch jego rączki.

  - On nas już nie chce, prawda? – zapytał, łamiącym się głosikiem i z wielkim wysiłkiem wbił swoje czekoladowe spojrzenie w moje oczy. Jego oczka,  zazwyczaj wesołe,  wpatrywały się we mnie z wielkim smutkiem. – On wie, że jestem chory i nie będzie do nas już przychodził. Słyszałem, o czym rozmawiałaś przedwczoraj z wujkiem Tomkiem – przeraziłam się.

      Zimny pot oblał moje plecy, a ciałem wstrząsnął okropny dreszcz przerażenia. Przecież podczas tej rozmowy, powiedziałam bratu o telefonie od doktora Rynkiewicza, o którym Mikołajek miał przecież nigdy się nie dowiedzieć. Nie chciałam sprawiać mu okropnego zawodu, jakim mogłoby okazać się niemożność oddania szpiku przed długo wyczekiwanego przez nas dawcę i tym samym zabranie mu nadziei na nowe życie. Poza tym, Mikołaj nie powinien denerwować się, bo może to znacznie pogorszyć stan jego zdrowia. Mój synek należał do niezwykle wrażliwych osób i każdą rzecz, nawet najmniejszą błahostkę, bardzo silnie przeżywał. A to mogło zadziałać na niego destrukcyjnie...

  - Co słyszałeś? – wydukałam, czując rosnące ciśnienie.

  - Że spanikował, jak powiedziałaś mu o mojej chorobie. Wczoraj na hali zresztą też go nie było – westchnął ciężko. – Myślałem, że w końcu spotkaliśmy kogoś, kto będzie z nami już zawsze. Myślałem, że skoro mnie polubił i nie przeszkadza mu to, że mnie masz, to niedługo zamieszka z nami i będę mógł pokazać kolegom z klasy, jakiego mam fajnego ojczyma. Szkoda, że wyszło jak zwykle. Tak sobie myślę, że może lepiej byłoby, gdybyś oddała mnie do Domu dziecka albo żebym w końcu umarł. Mogłabyś w końcu ułożyć sobie życie i w końcu być szczęśliwa - wysyczał z niesamowitą złością i nawet nie spojrzał w moje oczy.

  - Mikołaj, nie pozwalam ci tak mówić! Nigdy nie waż się tego powtarzać! Kocham cię najbardziej na świecie i chcę żebyś wiedział, że już zawsze tak będzie. Nie po to walczyłam o ciebie z twoimi dziadkami, chorobą i całym światem, żebyś teraz się poddał – złapałam go za ramiona i przyciągnęłam mocno do siebie, a on, wtuliwszy się w moje ramiona, zaczął cichutko łkać.

      Skąd w głowie pięcioletniego dziecka pojawiają się takie myśli? Przecież jego jedynym zmartwieniem powinno być to, czy do przedszkola może wziąć jedną zabawkę czy dwie albo czy może iść pobawić się z kolegami na podwórko? Takie dziecko w żadnym wypadku nie powinno myśleć o tak poważnych rzeczach. Ale mój syn był znacznie dojrzalszy niż jego rówieśnicy i powinnam już się do tego przyzwyczaić. Powinnam wiedzieć, że Mikołaj na świat parzy nieco inaczej; czasami bardziej doroślej niż ja. Miałam w domu małego-dorosłego, który z każdym dniem zadziwiał mnie coraz bardziej i momentami jego inteligencja mnie przerażała. 

  - Powinnaś mieć inne dziecko. Zdrowe! - wyrzucił z siebie ze złością.

  - Nie chcę mieć innego dziecka - powiedziałam powoli, wpatrując się w jego oczka. - Obiecuję ci, że będziesz zdrowy. Obiecuję ci, że razem pokonamy to paskudne choróbsko i będziemy jeszcze szczęśliwi.

      Obiecuję. I dotrzymam słowa, chociażby miałam zaprzedać duszę diabłu. Dla Mikołaja.

  - Przyjechałem tak szybko, jak tylko mogłem. Niestety, mam pracę taką a nie inną, że w czasie treningu, nie mogę wyjść od tak sobie - powiedział, opadając na krzesło na wprost doktora Rynkiewicza. Zdziwił go jego poranny telefon, a raczej wiadomość, jaką zostawił na poczcie głosowej, i od razu po wieczornym treningu udał się do szpitala, gdzie wyczekiwał już go Jakub.

       Mężczyzna pokiwał głową ze zrozumieniem i wziął głęboki oddech. Natłok informacji, znajdujący się w jego głowie, nie pozwalał mu skupić się chociażby na moment. Analizował wszystko i starał się ułożyć w głowie to, co chciałby przekazać za moment Kosokowi. Prawdę powiedziawszy, przez myśl przeszło mu,  że najpierw powinien porozmawiać z Kaniewską o tym, dlaczego tak długo zwlekała  z przyprowadzeniem Grzegorza na badania, bo skoro jest ojcem Mikołaja, to sprawę przeszczepu można było załatwić już dawno. Potem jednak przypomniał sobie, że podczas jednej z rozmów, mama Mikołajka wyznała, że poproszenie ojca o oddanie szpiku jest niemożliwe, bo tata chłopca jest nieznany. Jednak los ma to do siebie, że bywa przewrotny i stawia na swojej drodze ludzi, których najbardziej potrzebujemy w najmniej oczekiwanych momentach.

  - Pana szpik idealnie pasuje do szpiku tego chłopca, tak jakbyście byli ze sobą spokrewnieni – rzekł spokojnie lekarz, dokładnie obserwując minę Kosoka, który z każdą sekundą przyglądał mu się z coraz większym zaciekawieniem, zastanawiając się ciągle, co właściwie Kuba chce mu przekazać. – Do przeszczepu szpiku kostnego potrzebny jest komplet badań; od mało znaczących, do tych naprawdę kluczowych, by mieć pewność, że w przyszłości nie będzie odrzutu. Najlepszym z przeszczepów dla dziecka, byłby przeszczep rodzinny, jednak tkanka pani Kaniewskiej i jej brata nie pasowała – spojrzał jeszcze raz na plik papierów i wziął głęboki oddech. – Badania, które pan wykonał wykazały, że przeszczep rodzinny będzie jednak możliwy. Dlatego, aby mieć stuprocentową pewność zrobiliśmy test DNA, z którego wynika, że Mikołaj Kaniewski jest pańskim synem…

       Jego oczy momentalnie zrobiły się wielkości pięciozłotówek i poczuł się, jakby ktoś wylał na niego wiadro lodowatej wody. To wszystko było tak abstrakcyjne, że przypominało jeden z brazylijskich tasiemców, które przez te wszystkie lata tak namiętnie oglądała jego babcia. Bo jak to jest możliwe, że jest ojcem Mikołaja? Przecież Lilkę zna zaledwie od miesiąca i dałby sobie uciąć rękę, że nie spotkał jej kiedykolwiek wcześniej. Na pewno zapamiętałby te oczy i uśmiech. Poza tym Lilianna powiedziała mu, że Mikołaj nie ma ojca, więc niemożliwością byłoby to, że młody Kaniewski jest jego synem.

  - To jakieś żarty, tak? – nagle wzbudziła się w nim ogromna złość i gniewnie rozejrzał się po gabinecie. Przez moment był tym starym, egoistycznym Grzegorzem, którego wszystko wytrącało z równowagi. – Jakaś ukryta kamera? Coś z cyklu Mamy cię? Przecież to niemożliwe…

  - Proszę spojrzeć – Jakub podał mu kartkę, która do tej pory spoczywała spokojnie na jego drewnianym biurku. – Tutaj jest wszystko napisane.

  - A co jeśli to jest jakaś pomyłka? – zapytał z nadzieją, wpatrując się w biały arkusz papieru, z którego wynikało, że Mikołaj Kaniewski jest jego dzieckiem.

  - Testy DNA mają niemalże sto procent pewności, więc na pewno jest pan ojcem Mikołaja…

       Poderwał się z miejsca i niemalże wybiegł z gabinetu lekarza. Nigdy nie czuł się tak, jak w tym momencie. Złość mieszała się z ogromnym smutkiem. Dlaczego mu nie powiedziała, że zna go z przeszłości? Nie wierzył w to wszystko, co się właśnie działo. Kobieta, którą darzył tak silnym uczuciem, najzwyczajniej w świecie oszukała go. Wsiadł w samochód i z piskiem opon ruszył spod Szpitala Wojewódzkiego w Rzeszowie. Drogę do mieszkania Lilianny pokonał w rekordowym tempie, łamiąc przy tym chyba wszystkie możliwe przepisy.

      Zapukał głośno w mahoniowe drzwi, cały gotując się z nerwów. Sam sobie dziwił się, że w drodze od lekarza Rynkiewicza, nie rozbił samochodu na pierwszym lepszym drzewie. Jak ona w ogóle mogła? Jak ona mogła go zwodzić tak długo i nie powiedzieć, że ma dziecko? W ogóle, jakim cudem mógł być ojcem Mikołaja, skoro znali się zaledwie od miesiąca? To wszystko było tak niedorzeczne, że w żadne sposób nie potrafił ułożyć sobie tego w głowie. Bo jak to możliwe…?

     Sekundę później usłyszał dźwięk otwieranych drzwi i stanęła przed nim ubrana w szary dres, z niedbałym kokiem na głowie i zmytym makijażem, ale mimo wszystko wciąż wydawała mu się najpiękniejszą istotą na świecie. Musiał walczyć z sobą, żeby nie wziąć jej w ramiona i zatopić się w te pełne, malinowe usta, które śniły mu się, co noc. Jednak przyszedł tutaj z inną sprawą, która nie cierpiała zwłoki. Złość ponownie obudziła się w nim i musiał wyjaśnić sobie wszystko z panną Kaniewską, musiał usłyszeć, dlaczego w ogóle to wszystko zrobiła.

  - Grzesiek? – uśmiechnęła się, będąc wyraźnie zdziwiona obecnością mężczyzny pod swoim drzwiami. – Co tutaj robisz o godzinie dziewiątej? – jej głos brzmiał cicho, więc domyślił się, że Mikołaj już śpi. Odrobinę uspokoił się; przecież nie zamierzał budzić tego Bogu ducha winnego dziecka. Jego dziecka.

  - Musimy porozmawiać – odparł równie cicho, prostując się i walcząc z ciałem, które wręcz dygotało z nerwów.

  - Teraz? – uniosła brew, zdziwiona zachowaniem mężczyzny. Widziała, że coś jest nie tak, jak powinno być. Przecież nigdy nie był tak oschły, już nawet wybaczyła mu to, że kilka dni temu uciekł z kawiarni. – Wejdź – odsunęła się na bok, by zrobić mu miejsce w drzwiach.

  - Nie, wolałbym, żebyśmy porozmawiali na zewnątrz. Nie chcę obudzić Mikołaja – odparł krótko, tonem, który nie znosił sprzeciwu. Skinęła jednie głową i rzuciła, że musi poinformować Tomka, że wychodzi na chwilę. Kosok wolał poczekać przed budynkiem, by pooddychać świeżym powietrzem i choć trochę ukoić nerwy.

      Wyszedł przed blok i wziął kilka głębokich oddechów, bo chociaż odrobinę uspokoić się. Aktualnie w jego głowie znajdowała się mieszanka uczuć, która tykała jak bomba zegarowa. Z jednej strony był zły na Kaniewską za to, że nie powiedziała mu prawdy i przez tak długi okres po prostu go okłamywała. Potem zrobiło mu się cholernie przykro, z jakiegoś nieznanego powodu. Może dlatego, że przez tyle lat nie wiedział, że po świecie chodzi jego mała kopia, która potrzebowała jego szpiku. Zdecydował, że zostanie dawcą, bez względu na dzisiejszą rozmowę z Kaniewską. Mikołajek przecież nie był niczemu winien.

  - Chciałaś się zemścić, tak? – powiedział, gdy tylko wyszła z klatki. - Tylko powiedz mi za co, bo ja nie mam pojęcia…

  - Słucham? – zamrugała oczyma, wpatrując się ze zdziwieniem w siatkarza.

  - Wytłumacz mi tylko, jakim cudem Mikołaj jest moim synem? Przecież znamy się dopiero od miesiąca.

  - Niby dlaczego, Mikołaj ma być twoim synem?

  - Bo tak wykazały badania DNA. Oddam Mikołajowi szpik kostny i tym sposobem dowiedziałem się, że od pięciu lat jestem ojcem. Fajnie, nie?

  - Ale…

  - Żadne ale. Dlaczego mi nie powiedziałaś?! – wrzasnął, a w oknach na drugim piętrze zapaliły się światła.

  - Bo nie wiedziałam, że to z tobą sześć lat temu przeżyłam najpiękniejszą noc w swoim życiu. Nie poznałam cię, rozumiesz?!

  - Kłamiesz… - wycedził przez zaciśnięte zęby. W co ona sobie pogrywa?, myślał. Była matką, doskonale powinna wiedzieć z kim ma dziecko.

  - Nie, bo gdybym wiedziała, że to ty, nie chciałabym nawet z tobą rozmawiać.

_________________

Dłuuuuuuugi rozdział z okazji moich 20 urodzin.

Powoli zaczyna się wszystko wyjaśniać, ale to nie oznacza, że zbliżamy się ku końcowi, o nie.

ask / facebook

39091085 - kontakt .