19. Ma prawo wiedzieć.

♪♫♪

     Wszystkie wspomnienia sprzed sześciu lat wróciły; znowu byłam tą beztroską nastolatką, która podczas swoich pierwszych wakacji bez rodziców, weszła do najmodniejszego katowickiego klubu, usilnie wmawiając bramkarzowi, że jest pełnoletnia. Znowu byłam tą Lilą, która po wychyleniu kilku głębszych, ujrzała siedzącego z drugiej strony baru bruneta o przeszywających, czekoladowych oczach. Znowu byłam tą dziewczyną, która uśmiechając się zalotnie, stanęła obok niego i niby przypadkiem trąciła go łokciem, zwracając tym samym uwagę największego ciacha w całej sali. Znowu byłam dziewczyną, którą rozbierał i całował każdy milimetr ciała, nie przeoczywszy ani skrawka. Znowu byłam tą dziewczyną, która kilka tygodni później dowiedziała się, że zostanie mamą maleńkiego chłopca, który po ojcu odziedziczył najpiękniejsze oczy na świecie. Znowu byłam dziewczyną, która, gdyby nie ukochana babcia, zostałaby bez dachu nad głową z kilkudniowym dzieciątkiem. Znowu byłam tą samą, zagubioną Lilką. Lilką, o której istnieniu tak usilnie próbowałam zapomnieć przez ten cały czas.

  - Nie poznałam cię... - wyszeptałam, obserwując jak marszczy czoło i wbija we mnie nienawistny wzrok. – Naprawdę nie poznałam cię…

  - To nie zmienia faktu, że mamy razem dziecko - owinął szyję szalikiem, który do tej pory ściskał mocno w dłoni. – Właściwie, kiedy to się stało, co?

  - Pytasz kiedy obdarowałeś mnie największym darem, jaki mogłabym tylko sobie wymarzyć? – zapytałam spod uniesionej brwi. - Sześć lat temu, podczas wakacji, które spędzałam z Juśką w Katowicach – wymruczałam, zawieszając nisko głowę. Dawno tego nikomu nie mówiłam i wciąż czułam pewien wstyd. Jak w ogóle mogłam być tak bezmyślna, żeby zalać się w trupa i nie zabezpieczyć? Ale przecież dzięki temu miałam Mikołaja, największy cud w moim życiu… – Spotkaliśmy się w tym klubie w centrum, wtedy był najpopularniejszym lokalem w całym mieście, tak przynajmniej powiedział taksówkarz; nazywał się bodajże Paparazzi, teraz pewnie jest już tam coś innego. Ja byłam zdrowo wstawiona, ty zresztą też. Wspominałeś, że zostawiła cię dziewczyna i musisz odreagować, więc wypiliśmy na miejscy jeszcze kilka drinków, a potem poszliśmy w miasto, zahaczając przy okazji jakiś monopolowy. Skończyliśmy w moim hotelowym pokoju, a nad ranem już cię nie było. To była tylko jedna noc, ale jakże brzemienna w skutkach…

  - Coś świta mi w głowie – wyszeptał, zapinając kurtkę pod samą szyją. – Ale nigdy w życiu nie pomyślałbym, że jeszcze kiedyś się spotkamy – rzekł odrobinę głośniej, wpatrując się w swoje obuwie. Wiedziałam, że musi sobie wszystko przeanalizować w głowie, że musi sobie to wszystko poukładać. Oczywiście, miał do tego prawo. Ta wiadomość musiała zburzyć jego dotychczasowe życie, dlatego kilka dni na odzyskanie zdrowia psychicznego, były dla niego jak najbardziej wskazane. Mi zresztą też przydałby się czas na oswojenie się z zaistniałą sytuacją. – On musi wiedzieć.

  - A co ty nagle chcesz mu powiedzieć, że jesteś jego tatusiem? Zdajesz sobie sprawę, jak ta informacja może mu zaszkodzić? - przeraziłam się. Mikołaj powinien unikać stresów, a gdyby miał dowiedzieć się, że Kosok jest jego ojcem, mogłoby to się źle skończyć.

  - Ma prawo wiedzieć - powiedział niezwykle rzeczowym tonem.

  - Owszem, ma. Ale na pewno nie dowie się o tym teraz. Nie pozwolę na to, słyszysz? - złapałam go za ramię, ale widząc spojrzenie, jaki mnie obdarował, natychmiast puściłam go. - Porozmawiamy o tym po przeszczepie, jak stan zdrowia Mikołaja się ustabilizuje. Teraz nie chcę nawet o tym słyszeć, rozumiesz?

      Nie odpowiedział. Wpatrywał się za to we mnie z wzrokiem, mogącym zabić. Jak on w ogóle może mieć do mnie jakiekolwiek pretensje? Gdyby nie uciekł wtedy z tego pieprzonego hotelowego pokoju, wszystko mogłoby ułożyć się całkiem inaczej. Widać jednak, że anioły nad nami czuwają, bo Kosok ponownie pojawił się w naszym życiu w momencie, gdy tego najbardziej potrzebowaliśmy. W momencie, gdy liczą się już nawet nie tygodnie, a dni.

  - Kiedy zmierzasz poddać się zabiegowi? – zapytałam. Ta informacja bardziej interesowała mnie niż rozterki Kosoka. Mikołaj był, jest i będzie dla mnie najważniejszą osobą, więc jego zdrowie stawiałam na piedestale swoich potrzeb.

  - Za kilka dni. Właściwie to jeszcze nie mam wyznaczonego terminu, ale chciałbym, żeby odbył się on jak najszybciej. Rynkiewicz uświadomił mi w jak złym stanie jest Mikołaj i chcę oddać mu szpik tak szybko, jak tylko będę mógł to zrobić – westchnął ciężko. – Przeżyłem wielki szok, dowiadując się, ze Mikołaj jest moim synem. Przecież to brzmi jak z jakiejś brazylijskiej telenoweli, ale chcę, żebyś wiedziała, że tym razem nie zamierzam uciec od odpowiedzialności i obiecuję, że uczynię wszystko, żeby Mikołaj miał to, czego tylko zapragnie.

       Skinęłam głową i wymruczała, że muszę wracać już do domu. Gdyby Mikołaj się obudził i zobaczył, że mnie nie ma w domu, mógłby się przestraszyć. Nigdy nie zostawiałam go bez uprzedzenia. Niby był przyzwyczajony do zostawania z Tomkiem, ale nie chciałam go stresować, szczególnie w okresie przed przeszczepem, który dzięki Kosokowi miał nastąpić w najbliższym czasie. Wróciłam do mieszkania i zapaliłam światło w korytarzu; z pokoju mojego brata zdało się słyszeć jakieś przytłumione hip-hopowe dźwięki. To chyba ten cały Zeus; Tomek schizuje na jego punkcie już od ładnych kilku tygodni.

      Zamknęłam drzwi na patent i oparłam się o nie plecami. Łzy płynęły mi strumieniami po policzkach, a ja nie mogłam opanować łkania. Bo jak to; Grzesiek jest ojcem Mikołajka? Jaki cudem ten cudowny mężczyzna, który skradł mi serce pewnego styczniowego wieczora, mógł skrzywdzić mnie przed lat?

  - Lilka, na Boga, co się stało? – brat zmaterializował się przy mnie i podtrzymał mnie za ramię, żebym nie upadła.

  - Nic, prócz tego, że wrócił ojciec Mikołaja.

  - Piotrek, jesteś w domu? – wymruczał do słuchawki, siedząc w swoim aucie, zaparkowanym pod mieszkaniem przyjaciela. Obok niego, na miejscu pasażera, znajdowała się litrowa butelka wódki, którą zakupił w pobliskim monopolowym.

      Musiał się napić; stwierdził, że na trzeźwo nie ogranie zmian, które zaszły w jego życiu w ciągu ostatnich kilkunastu godzin. Dowiedział się, że od pięciu lat jest ojcem, a jego syn potrzebuje cząstki jego, by normalnie żyć. Decyzja o przeszczepie była już właściwie podjęta; nic nie mogło jej zmienić. Musiał to zrobić; jego syn zasługiwał na wszystko, co najlepsze. Właściwie pokochał Mikołaja w momencie, gdy dowiedział się, że płynie w nim jego krew. Do tego odziedziczył jego oczy; teraz w końcu wiedział, że widywał je każdego dnia, przy każdym spojrzeniu w lustro.

     Chciał być obecny w jego życiu, chciał dać mu to, czego sam nie miał jako dziecko. Postara się być najlepszym ojcem na świecie. A na pewno nie zamierzał być takim ojcem, jakiego miał sam. Nigdy w życiu nie powie mu, że zawiódł się na nim i będzie szanował jego każdy wybór. Będzie spędzał z nim tyle czasu, ile tylko będzie mógł wygospodarować. Będzie zabierać go na mecze, uczyć serwować i łowić ryby. Obiecał sobie, że uczyni wszystko, by Mikołaj mógł kiedyś powiedzieć, że miał fantastycznego ojca.

  - Jestem, jestem. Coś się stało? – zapytał Nowakowski. – Przyjechać do ciebie?

  - Nie trzeba, jestem pod twoim blokiem.

  - To co się wydurniasz? Właź na górę – po chwili w słuchawce słyszał jedynie głuchą ciszę, więc podniósł się z miejsca i chwytając papierową torebkę z alkoholem, wysiadł z auta.

      Drogę na drugie piętro pokonał w ekspresowym tempie i nerwowo pociągną za klamkę. Nowakowski siedział w salonie, oglądając jakiś film z Robertem Downey’em Juniorem i zajadając się paprykowymi chipsami. Kosok w biegu ściągnął z siebie kurtkę, rzucając ją na komodę, stojącą w korytarzu. Piotr wpatrywał się w niego spod uniesionej brwi, jednak przyjął taktykę nie drażnić lwa i postanowił poczekać, aż jego przyjaciel zabierze głos jako pierwszy.

  - Mam dziecko – te dwa słowa zszokowały Pitera. Wyprostował się, odkładając paczkę chipsów i ze zdziwienia otworzył usta. – Wyobrażasz to sobie? Mam dziecko, a nie potrafię zaopiekować się sam sobą, rozumiesz?

  - Ale jak to masz dziecko? Z Martą?

  - Z Lilką – usiadł obok przyjaciela i otworzył butelkę, by sekundę później pociągnąć z niej zdrowego łyka. – Mikołaj jest moim synem…

  - Jak to Mikołaj jest twoim synem? Przecież znacie się zaledwie od miesiąca! – chwycił butelkę i napił się wódki. Grzegorz opowiedział mu o rozmowie z Rynkiewiczem i o tym, co usłyszał od Lilki. Opowiedział mu również o nocy, która wydarzyła się przed kilkoma laty i o tym, że od razu po obudzeniu uciekł z tego cholernego pokoju, ani przez sekundę nie patrząc za siebie.

  - Co zamierzasz? – zapytał spokojnie Piotrek, kładąc rękę na jego ramieniu. Kosok wzruszył lekko ramionami.

  - Chcę, żeby wiedział, ale Lilka uparła się, że powiemy mu po przeszczepie, nie wcześniej.

  - Jesteś moim przyjacielem, Grzesiek. Zawsze byliśmy razem, dlatego znam cię jak nikt. I jak nikt wiem, jak bardzo potrafisz być egoistyczny i arogancki. Nie raz mnie zawiodłeś, ale ja machałem na to ręką, bo bardzo dobrze wiedziałem, jaki jesteś – Piotr wpatrywał się w niego swoimi jasnymi oczyma. – Ale uwierz mi, jeśli zawiedziesz Mikołaja, to inaczej porozmawiamy. To dziecko zasługuje na wszystko, co najlepsze, chociaż przez wzgląd na to, co wycierpiało w ciągu tego swojego krótkiego życia. Ty powinieneś być dla niego bohaterem, powinieneś dawać mu wzór. I zastanów się nad tym, bo teraz zachowujesz się jak zwykły dupek. Nie rozumiem twojego zachowania i chyba nie nade mi będzie je zrozumieć

________________________

Dziękuję Wam za życzenia, mam nadzieję, że spełni się chociażby połowa z nich! ;*

Przepraszam za to na górze, widocznie pisząc ten fragment, nie miałam najlepszego humoru.

ask / facebook

39091085 - kontakt .