22. Historia jak z jakiejś telenoweli.

♪♫♪

  - Herbata jaśminowa, jedna łyżeczka cukru, a to wszystko w pamiątce z Igrzysk Olimpijskich – postawił przed nią czarną filiżankę z parującą cieczą i zasiadł na kanapie, usytuowanej na wprost jej fotela.

  - Pamiętałeś – stwierdziła, sięgając po naczynie, na co on wzruszył lekko ramionami.

     Rozejrzała się po salonie z dumą stwierdzając, że nie wyrzucił niczego, co ona w nim zaprojektowała. W taki sprawach, Kosok miał dwie lewe ręce i zero jakiegokolwiek poczucia estetyki, dlatego to wszystko spadało zawsze na jej głowę. Ale w tym dużym pomieszczeniu, znajdowało się coś obcego, coś tak innego, że nigdy nie uwierzyłaby w jego przemianę.

     Siedział przed nią Grzegorz Kosok, mężczyzna, którego teoretycznie znała jak nikt; przez kilka ostatnich lat, niemalże każdego dnia budziła się obok niego, robiła mu jajecznicę z siedmiu jajek i po każdym treningu wrzucała przepocony dres do pralki. Wiedziała, że nie lubi budyniu waniliowego, że herbatę osładza trzema łyżeczkami cukru i przed snem zawsze odmawia pacierz, co wydawało jej się czymś niedorzecznym, zważywszy na to, jaki prowadził tryb życia. Mimo to, że wydawało jej się, że zna go jak nikt, już na pierwszy rzut oka wydawał się być kimś innym, kimś tak odmienionym; nie przypominał tej egoistycznej świni, przez którą straciła kilka najlepszych lat w swoim życiu.

     Jego oczy błyszczały jak nigdy dotąd, a usta cały czas wykrzywione były w grymas, potocznie zwany uśmiechem. Nie przypomniał tego samego Grześka, którego zostawiła w tym salonie zaledwie cztery miesiące temu. Nieprawdopodobne jest jak tak wielka zmiana może zajść w człowiek w tak krótkim czasie...

  - Powiesz mi coś o swoim synu? - zapytała w końcu, przerywając tą głuchą ciszę, którą poświęciła na rozmyślania.

  - Nie wiedziałem, że jest Mikołaj. Dowiedziałem się o tym zaledwie kilka dni temu - przeczesał dłonią swoje przydługie już, kruczoczarne włosy. - Miki został poczęty za czasów mojej hulaszczej młodości, kiedy to nie potrafiłem zostać przy dziewczynie do poranka, zapominając o jej imieniu tuż po przekroczeniu progu jej mieszkania. Tak było również z Lilą, kobietą, która dała mi mój największy skarb. Dopiero teraz, po upływie czasu, dotarło do mnie, że byłem naprawdę złym człowiekiem…

  - A teraz wszystko się zmieniło? - Marta uniosła brew, świdrując go spojrzeniem.

  - Zmieniło. Wszystko się zmieniło - pokiwał lekko głową, przesuwając dłonią po brodzie. - Teraz najważniejszy jest Mikołaj i dla niego chcę zmienić dosłownie wszystko. Nigdy nie pomyślałbym, że będę w stanie pokochać tak kogokolwiek. O tym, że Młody jest moim synem, wiem zaledwie od kilku dni, a czuję, że byłbym w stanie przenieść góry, byleby on był szczęśliwy i zdrowy. Na przyszły tydzień planowany jest przeszczep szpiku i ciągle martwię się o to, że moje komórki mogą się nie przyjąć. Boję się, że może być już za późno... - po jego policzkach płynęły dwa potoki słonych kropli.

     Bał się okropnie. Bał się, że mimo tego, że w końcu dojrzał do tego, by być ojcem, nie będzie mógł pomóc swojej latorośli. Bał się dopuścić do siebie myśl, że coś może pójść nie po ich myśli. Bał się, że Mikołaj nigdy nie dowie się, że jest jego tatą. Tak dużo myśli, nad którymi nie mógł zapanować, piętrzyło się w jego głowie. Doskonale wiedział jak bezradnie musiała czuć się Lilka przez te wszystkie lata, jakie wiele musiała wycierpieć w walce o ich dziecko. Cieszył się, że jego syn miał właśnie taką mamę; silną, zdecydowaną, która zrobiłaby by dla niego wszystko. Lepszej matki nie mógłby wybrać dla Mikołajka…

  - Nie poznaję cię, Grzesiek – Marta odstawiła filiżankę na szklany stolik i uśmiechnęła się lekko. – Naprawdę kochasz Mikołaja; widzę to w sposobie w jaki mówisz o nim. A co z jego mamą? Jak zareagowała na powtórne pojawienie się ciebie w jej życiu?

  - Lilkę tak naprawdę poznałem kilka tygodni temu i nie ukrywam – zakochałem się od pierwszego wejrzenia. Nie wiedziałem jednak, że ta kobieta pojawiła się w moim życiu kilka lat wcześniej, w czasach gdy byłem jeszcze niedojrzałym szczeniakiem – westchnął cicho, próbując zebrać myśli. – Ona również mnie nie poznała. O tym, że Mikołajek to mój syn dowiedzieliśmy się przez przypadek; niedawno Resovia wzięła udział w akcji dotyczącej dawstwa szpiku kostnego, a że Mikołaj był od bardzo dawna zarejestrowany w bazie danych… Jego lekarz wezwał mnie do siebie i tak wyszło.

  - Historia jak z jakiejś telenoweli – kąciki jej ust uniosły się ku górze. – Ale cieszę się, że jesteś szczęśliwy. A Mikołaj będzie zdrowy, musisz tylko w to wierzyć – chwyciła leżącą przed nią teczkę z dokumentami i podniosła się z fotela. – Muszę już lecieć, obowiązki wzywają. Mam nadzieję, że odezwiesz się do mnie czasami – musnęła jeszcze jego policzek, szepcząc ciche powodzenia i po raz kolejny zniknęła z jego życia.

  - Miki, jeden pluszak wystarczy – posłałam synkowi groźne spojrzenie, a on głośno westchnął, wpychając się na moje kolana.

  - Ale Florian będzie się nudził podczas zabiegu – zrobił słodką minkę, która zazwyczaj na mnie działa.

     Właśnie: zazwyczaj. Dzisiaj byłam w tak podłym nastroju, że dosłownie nic nie byłoby w stanie poprawić mi humoru, nawet moje najcudowniejsze maleństwo, które wpatrywało się we mnie kosokowymi oczyma; tak, przestałam już się oszukiwać, że jest inaczej, Mikołaj to mała kopia Grzegorza. Począwszy na wizycie jego, która totalnie zbiła mnie z pantałyku, a skończywszy na rozmowie z Jakubem, który stwierdził, że Mikołaj od jutra powinien leżeć na oddziale, żeby jak najlepiej przygotować się do przeszczepu. Grzesiek również w najbliższym czasie miał wstawić się na oddział, więc spotkania z nim będą nieuniknione, chociaż tak bardzo starałam się je ograniczać.

     Młody na onkologii powinien spędzić dwa tygodnie, bo w tracie podawania mu chemii jego szpik kostny zostanie kompletnie zniszczony, by zastąpić go komórkami macierzystymi Grzegorza. Okropnie bałam się tego; wiedziałam w jak złym stanie jest mój synek i do czego to wszystko może prowadzić. Ale przecież musiałam zaufać Jakubowi; znał się na tym i, prócz Grześka, był jedyną osobą, która mogłaby uratować tę małą, najważniejszą dla mnie osóbkę. W każdej chwili modliłam się o powodzenie zabiegu i o to, żeby Mikołaj był w końcu zdrowy, bo przecież tak bardzo na to zasłużył.

  - Nie będzie, zajmę się nim – posłałam synkowi wymuszony uśmiech i wrzuciłam do walizki przygotowane wcześniej ręczniki. – Możesz za to wziąć trzy książki. I namówić wujka Tomka na to, żeby pożyczył ci tablet - musnęłam jego czółko i przytuliłam mocno do siebie.

     Instynktownie zarzucił mi rączki na ramiona, przylegając  do mnie mocno. Te zaledwie kilkanaście kilogramów na kolanach były odwrotnie proporcjonalne do ogromu miłości, jaką darzyłam swojego synka. Zrobiłabym dosłownie wszystko, żeby w końcu nadszedł taki dzień, w którym nie będzie musiał truć się garścią tabletek i razem z kolegami będzie mógł cieszyć się życiem. Często wyobrażam sobie go w prawniczej todze albo białym kitlu. Chciałabym, żeby kiedyś założył rodzinę, miał wspaniałą żonę i dzieci. Chciałabym dla niego wszystkiego, co najlepsze. A przede wszystkim chciałabym, żeby był zdrowy...

  - Mamo, nie płacz - szepnął, wycierając rączką słone krople, które spływały po moich policzkach. Chwyciłam jego dłoń i musnęłam ją ustami. - Damy radę, zawsze dajemy! Zawsze mi powtarzałaś, że musimy wierzyć w to, że wszystko pójdzie po naszej myśli. Pamiętasz, że babcia nade mną czuwa? Ona nie pozwoli zrobić mi krzywy, sama zawsze tak mówiłaś.

  - Wiem, tylko...

  - Mamo, nie martw się, że coś mi się stanie, a nawet gdyby... - położył obie dłonie na moich policzkach i zmusił do popatrzenia sobie w oczy. - Nie jesteś sama. Masz przecież Grześka. On się tobą zajmie, gdy kiedyś nadejdzie taki dzień, w którym będę musiał odejść...

_________________________

Przepraszam za obsuwkę. Nie wyrabiam się z niczym. :<

ask / facebook

39091085 - kontakt