26. Ja jestem twoim tatą.

♪♫♪

     Ku mojej uciesze, stan Mikołaja bardzo szybko ulegał poprawie i nie było już żadnych przeciwwskazań, by po zaledwie dwóch tygodniach pozwolono mi do niego zajrzeć na moment. Z utęsknieniem czekałam na ten dzień, by ponownie móc przytulić do swojej piersi moje ukochane maleństwo, którego wyniki z dnia na dzień były coraz lepsze, a rokowania rosły z każdą kolejną chwilą. Oczywiście doskonale wiedziałam, że niesie to ze sobą pewne ryzyko, dlatego przez ostatnie dni bardzo o siebie dbałam, starając się nie złapać żadnego wirusa, mogącego mu chociaż minimalnie zaszkodzić. Nie po to walczyłam tak o ten przeszczep, żeby przez własną głupotę zaprzepaścić szansę na nowe, nienaznaczone chorobą, życie mojego dzielnego pięciolatka w piżamce z Chudym z Toy Story.

     Muszę przyznać, że od samego miałam ogromne wsparcie ze strony Kosoka; każdego dnia wpadał by móc chociażby chwilę popatrzeć na naszego synka przez szklaną szybę, kilkakrotnie w ciągu dnia dzwonił, by zapytać jak czuje się Młody i przesyłając pozdrowienia od zawodników Resovii. Momentami nie mogłam uwierzyć, że w ciągu tych kilkunastu tygodni aż tak mógł się zmienić. Z kogoś, kogo był mistrzem w samouwielbieniu, stał się cudownym mężczyzną, który bez wątpienia zrobiłby wszystko dla naszego synka. A Mikołaj? Mikołaj wręcz uwielbiał go i nic ani nikt niebyły wstanie zniszczyć jego kryształowego zdania o Kosoku. I ja zaczęłam myśleć o nim inaczej; już nie jak o wrogu publicznym numer jeden, a jako o mężczyźnie, który dał mnie największy skarb i który po raz drugi obdarował go życiem, bo nie mogłam nazwać tego inaczej. Kosa już zawsze będzie w naszym życiu, czy tego chcę czy nie, a jeśli zacznę to akceptować, wyjdzie to z korzyścią nie tylko dla mnie, ale przede wszystkim dla Mikołaja. Tym bardziej w świetle wydarzeń, które miały nastąpić w najbliższym czasie...

     Poprawiłam mu puchową poduszkę pod głową i złożyłam delikatny pocałunek na jego czole, którego temperatura na szczęście wróciła już do normy. Jakub twierdził, że kryzys minął i już niedługo będę mogła zabrać Mikiego do domu, w którym podczas jego nieobecności było strasznie cicho i pusto. Ale nie ma co się dziwić; Tomek balował na mieście albo uczył się do kolokwiów, a ja większość czasu spędzałam w szpitalu lub w Anielskiej, która jak na złość od rana do wieczora pękała w szwach. Jeśli kiedyś jeszcze będę narzekała na ciszę w domu, niech trzaśnie mnie piorun. Teraz wiem, że nie ma niczego gorszego od głuchej ciszy, panującej w moim mieszkaniu i poczucia bezsilności, spowodowanego tęsknotą za dzieckiem.

     Z niecierpliwością zerkałam na swój zegarek; niedługo miał pojawić się Grzesiek i mieliśmy wspólnie oznajmić Mikołajowi, że to właśnie Kosok jest jego ojcem. Widziałam to przejęcie w oczach siatkarza, gdy podczas naszej wczorajszej rozmowy, zgodziłam się powiedzieć Młodemu prawdę. Przecież nie mogłam zabronić mu kontaktów z synem, tym bardziej, że po tym, co dla nas zrobił. Nie byłam aż taką zołzą. Poza tym, Grzesiek kochał Mikołaja, czego byłam pewna. Kochał go najprawdziwszą ojcowską miłością, której ja niestety nie mogłam mu ofiarować. Zawsze marzyłam o tym, żeby mój synek miał pełną rodzinę, jednak życie potoczyło się inaczej. A teraz, gdy los się w końcu do nas uśmiechnął, Mikołaj miał prawo dowiedzieć się, że oddałby za niego wszystko i strasznie go kocha.

     Dziś nadszedł ten moment. Moment, na który Mikołaj czekał całe życie. Dzień, w którym miał dowiedzieć się, że prócz kochającej mamy, posiada również ojca, dla którego jest jednakowo ważny. Jedyne, czego obawiałam się, to reakcji Mikołaja. Mógł mieć do mnie pretensje, że ukrywałam to przed nim przez tyle lat, ale przecież był jeszcze za mały na to, by dowiedzieć się co wydarzyło się między mną a Grześkiem przed kilkoma lat. Wzięłam kilka głębokich oddechów, modląc się, by mój głos nie zdradzał zdenerwowania, jakie mi towarzyszyło. Myślałam nawet, żeby wcześniej chlapnąć sobie jakąś setkę na uspokojenie, ale dla mojego organizmu, który średnio przyjmował alkohol, zakończyłoby się to bliską wizytą z muszlą klozetową, więc postanowiłam pójść na żywioł.

  - Mikołaj, pamiętasz jak pytałeś mnie o swojego tatę? – zapytałam spokojnie, siadając na jego łóżku, a Misiek pokiwał głową, nie odrywając wzroku od czytanej przez siebie książeczki. Kubuś Puchatek, otrzymany od najlepszego kumpla, Cichego Pita, był przecież sto razy ciekawszy niż rozmowa ze starą matką. Dopiero, gdy znacząco odchrząknęłam, zamknął wertowane przez siebie dzieło i spojrzał na mnie wyczekująco.

  - Zawsze wtedy odpowiadałaś, że bardzo mnie kocha, ale nie może z nami mieszkać – odparł niechętnie, lekko zirytowany tym, że przeszkadzam mu w tej ważnej czynności.

  - I co jeszcze mówiłam? – dopytałam spokojnie, łapiąc jego rączkę. Zmarszczył lekko czoło i uniósł lewą brew. Przez moment wyglądał dokładnie tak jak Grzesiek. Ogólnie rzecz biorąc coraz częściej zaczynałam dostrzegać to podobieństwo między nimi. Szczególnie teraz, gdy zamiast czarnych loków, na głowie Mikiego znajdował się czarny meszek. 

  - Że pewnego dnia w końcu do mnie przyjedzie – rzekł, odkładając na książkę na bok i patrząc na mnie wyczekująco.

      Był strasznie niecierpliwy, do czego zdążyłam się już zresztą przyzwyczaić przez te pięć lat jego egzystencji. Nawet na świat wyszedł kilka dni wcześniej niż powinien. I coraz częściej zaczynałam utwierdzać się w przekonaniu, że ma to właśnie po swoim ojcu. Tak, coraz bardziej przypominał Grześka i nawet przestałam już z tym walczyć. Przecież musiałam się z tym pogodzić, tym bardzie, że zauważało to coraz więcej ludzi. Piotrek, Juśka, Zibi i nawet sam Grzegorz, dumny z tego, że jego syn jest jego małą kopią. Po mnie miał tylko włosy i uśmiech, ale i tak byłam z tego dumna.

  - Właśnie dzisiaj nastał ten dzień – rzekłam powoli, wpatrując się dokładnie w oniemiałą twarz Mikołajka, a następnie wstałam z łóżka i podeszłam do szpitalnych drzwi, za którymi stał już ciężko wystraszony Kosok. Był tak blady, że nie sposób byłoby odróżnić jego twarz od kredy. Zaśmiałam się pod nosem, widząc go w takim stanie.

  - Cześć, Grzesiek! Chcesz poznać mojego tatę? Mama mówi, że zaraz tu będzie – Mikołaj podekscytowany, usiadł na łóżku, podskakując przy tym, jakby miał osę w majtkach. Radość wręcz rozpierała jego małe ciałko i również na moją twarz wpłynął uśmiech, jednakże za sekundę spoważniałam, wiedząc, jaką wiadomość mu przekażemy.

  - Tak się składa, że… - zaczęłam, ale Grzesiek przerwał mi, kładąc swoją dużą dłoń na moim ramieniu.

  - Ja jestem twoim tatą – powiedział to w sposób, jakby stwierdził, że za oknem świeci słońce. Głos nie zatrząsł mu się ani przez sekundę. Wiedziałam, że mimo tego zdenerwowania, które mu towarzyszyło, był również bardzo zdeterminowany do tego, by Młody w końcu dowiedział się o wszystkim.  

     Mikołaj usiadł jak zaczarowany i bez słowa wpatrywał się a to na mnie a to na Grzegorza, jakby licząc, że któreś z nas za chwilę krzyknie ,,żartowaliśmy!”, ale przecież tak się nie stanie. Przełknęłam głośno ślinę i usiadłam obok Młodego, wyczekując jego reakcji.

  - Jesteś moim tatą…? – zapytał cichutko, wpatrując się w Grześka. – Dlaczego powiedziałeś mi dopiero teraz? Dlaczego nie byłeś na żadnych z moich urodzin albo na żadnym przedstawieniu w przedszkolu? Nie chciałeś mnie i mamy? – zapytał łamiącym się głosikiem.

  - Nie chodzi o to, że nie chciałem – usiadł obok nas i chwycił jego dłoń. – Po prostu musiałem dorosnąć do tego, żeby wziąć za ciebie odpowiedzialność i stać się takim tatą, na jakiego zasługujesz. Wiem, że możesz nie chcieć mnie teraz widzieć, bo strasznie skrzywdziłem ciebie i twoją mamę, ale chciałbym, żebyś wiedział, że jesteś dla mnie najważniejszy i zrobię wszystko, żebyś był szczęśliwy. Chciałbym, żebyś widział we mnie bohatera. Chciałbym, żebyśmy byli prawdziwą rodziną. A wiesz dlaczego? – położył mikołajową rączkę na swojej lewej piersi. – Tu znajduje się moje serce i ono bije tylko dla ciebie. Zawsze będziesz dla mnie wszystkim i do końca swoich dni będę cię kochał. Nawet wtedy, gdy nie będziesz chciał mnie znać – dwie słone krople spłynęły po jego policzkach.

  - Przestań się mazać… tato – powiedział Mikołaj, wspinając się na jego kolana. – Nie wiesz, że prawdziwi faceci nie płaczą? Siedem czwartych kobiet nie lubi mięczaków!

  - Siedem czwartych? To strasznie dużo – powiedział Kosok, chyba wciąż nie dowierzając, że usłyszał słowo na które czekał od momentu, gdy dowiedział się, że Miki jest jego synem.

________________

Taki miły, przedświąteczny rozdział.

Wiecie, że 25 grudnia powstał prolog Anielskiej?

Taka mała rocznica przede mną ;)

Korzystając z okazji, życzę Wam, moje kochane czytelniczki;

Wesołych Świąt Bożego Narodzenia, spędzonych w rodzinnym gronie,

brzuszków pełnych świątecznych smakołyków (przede wszystkim tego, żeby poszło w cycki!)

i wymarzonych prezentów, a w Nowy Roku wszystkiego, czego tylko sobie zapragniecie. ;)

Wasza Agg ;*

ask / facebook