27. I co teraz będzie?

♪♫♪

  - Mam tatę… - powiedział po raz kolejny i bez wahania zarzucił mu swoje długie, wychudzone rączki na ramiona, a Grzegorz przytulił go mocno do siebie i z wielką czułością cmoknął czoło malca. Czas dla nich stanął w miejscy; nie liczyło się dla niego nic innego jak tylko obecność drugiego.

     Dokładnie tak wyobrażał sobie ten moment. Moment, w którym jego syn dowiedział się, że oprócz cudownej mamy, teraz ma również kochającego ojca. Mikołaj był jego skarbem, szczęściem, którego nie można kupić za żadne pieniądze i dopiero teraz zrozumiał jak wielką moc ma miłość do dziecka. On, Grzegorz Kosok, był ojcem najwspanialszego pięciolatka pod Słońcem i duma rozpierała go za każdym razem, gdy tylko spojrzał na chłopca. Te kilkanaście kilogramów masy ciała, siedem piegów, dwoje bystrych, czekoladowych oczu i lekko zadarty nosek, nadawały sens jego życiu i już nie wyobrażał sobie, że mogłoby nie być Mikołaja. To tak jak z miłością od pierwszego wejrzenia; w pewnej magicznej chwili, Twoje serce zaczyna bić szybciej i już wiesz, że nic nie będzie już takie samo…

     Kaniewska przyglądała się im z wielkim uśmiechem, nie dowierzając, jak ich życie zmieniło się w ciągu ostatnich kilkunastu tygodni. Najpierw przeprowadzka z Kołobrzegu, potem to przypadkowe spotkanie z Grzegorzem, nawiązanie z nim bliższej relacji i wyjście na jaw prawdy, że to on jest ojcem Mikołajka, a na końcu ten długo wyczekiwany przeszczep szpiku, dzięki któremu Młody dochodził właśnie do siebie. Te wydarzenia przypominały jej odrobinę jakąś brazylijską telenowelę, tani wyciskacz łez i czuła, że obserwuje to wszystko z boku. Wszystko wydawało jej się momentami tak abstrakcyjnie, że szczypała się, by udowodnić sobie samej, że to nie jest sen. Ale to nie był sen; to było prawdzie życie, chociaż tak niedorzeczne.

  - Wiecie co, chłopcy? Zostawię was na sam na sam; macie przecież tak dużo do nadrobienia, a ja do tego nie jestem wam potrzebna – cmoknęła jeszcze Mikołaja w policzek, a jego ojcu posłała ciepły uśmiech.

     Wiedziała przecież jak ten dzień był ważny dla siatkarza; martwił się, czy ten mały szkrab, spoczywający aktualnie na jego kolanach, zaakceptuje go. Ba!, właściwie sama bała się reakcji Mikołaja, który był przecież tak inteligentny i rozumiał znacznie więcej niż komuś mogłoby się to wydawać. Ale dzięki Bogu, przyjął to bardzo dobrze; samo to, że nazwał Grześka tatą o tym świadczyło.

     Wyszła z sali, jeszcze raz zerkając przez szklaną szybę na Kosoka i Mikołaja, którzy pogrążeni w rozmowie, nawet nie zauważyli, że przed momentem opuściła pomieszczenie. Wzruszyła lekko ramionami, bardziej dla zasady niż z ogólnej potrzeby i ruszyła w stronę długiego korytarza, na którego końcu znajdował się gabinet Jakuba. Doskonale wiedziała, że mężczyzna znajduje się w środku; właśnie zaczynał dyżur i zapewne przygotowywał się do wieczornego obchodu. Zapukała kilkukrotnie i po chwili zza drewnianych wrót, wyłoniła się sylwetka Rynkiewicza.

  - Cześć – przywitał ją z szerokim uśmiechem. – Wchodź, zaparzę ci dobrą kawę. Pewnie już nie możesz patrzeć na tą lurę z automatu, prawda?

  - Można tak powiedzieć – kąciki jej ust uniosły się ku górze. – Bez wątpienia nie jest tak smaczna, jak ta, parzona w mojej kawiarni. Muszę nieskromnie przyznać, że moja latte jest najlepsza na świecie. Mam nadzieję, że kiedyś nadejdzie taki dzień, że będziesz mógł się przekonać sam.

  - Nie śmiem w to wątpić – puścił jej oczko i włączył ekspres.

     Odkąd Mikołaj dochodził do siebie po przeszczepie, bardzo często widywała Kubę i nawet nie wiedziała, kiedy tak bardzo zbliżyli się do siebie. Długie rozmowy spowodowały, że wiedziała o nim dosłownie wszystko; o tym, że od niedawna znowu jest wolny, o tym, że praca w szpitalu z dziećmi takimi jak Mikołaj, jest dla niego spełnieniem marzeń, o tym, że sam nie może mieć potomstwa, chociaż tak bardzo by chciał. Lilka nie była mu dłużna; dokładnie opowiedziała lekarzowi historię swojego związku z Kosokiem i to, że musiała dorosnąć w przyśpieszonym tempie. Nawiązała się między nimi nić porozumienia, a stwierdzenie, że była to przyjaźń nie jest nadużyciem.

  - Jak Mikołaj? Jeszcze nie zdążyłem do niego zajrzeć – usiadł przy biurku, wpatrując się w oblicze Lilianny.

  - Ojciec jest u niego, więc w tej chwili lepiej im nie przeszkadzać. Mikołaj przyjął to lepiej niż myślałam; obyło się bez krzyków, awantur i trudnych pytań. Oczywiście na początku był odrobinę zszokowany, ale szybko oswoił się z myślą, że w końcu ma tatę – powiedziała cicho, wpatrując się w blat stołu, na którym równiutko ułożone były papiery małych pacjentów.

  - A ty? Co czujesz?

  - Boje się… - wzięła głęboki oddech i odrzuciła do tyłu swoje czarne loki. - Boję się, że Grzesiek nie podoła roli ojca, bo przecież nie da się tego nauczyć tak z dnia na dzień. Boję się, że pewnego dnia zrani Mikołaja, bo nagle rozmyśli się i dojdzie do wniosku, że to jednak dla niego za dużo. A Miki? Miki jest wrażliwy. Cholernie wrażliwy i pewnych kwestii może nie zrozumieć. Ma przecież zaledwie pięć lat i już tak wiele wycierpiał w swoim krótkim życiu. Niby Grzegorz twierdzi, że odkąd dowiedział się, że ma dziecko, znacznie dojrzał, ale ja nie mogę mieć pewności, że to nie jego chwilowe widzimisię. Dziecko to przecież nie jest zabawka, którą można rzucić w kąt, gdy znudzi się zabawa w dom.

     Ekspres zapiszczał, a Lilka odetchnęła z ulgą, że w końcu mogła to siebie wyrzucić. Jakub postawił przed nią filiżankę z gorącym napojem i spojrzał w jej piękne, bursztynowe oczy. Wyciągnął ku niej dłoń, którą po chwili zawahania chwyciła i wstała z miejsca, a lekarz przyciągnął ją do siebie i zamknął w mocnym uścisku. Tkwili tak dłuższą chwilę, a z każdym mijającym momentem, Kaniewska czuła, że schodzi z niej cała złość zmieszana z poczuciem bezsilności. Była matką; chciała dla swojego dziecka jak najlepiej i mogłaby wziąć na siebie całe zło tego świata, byleby Mikołaj był szczęśliwy. Walczyła o niego od momentu poczęcia i stanęłaby na głowie, żeby dać mu gwiazdkę z nieba. Zawsze obiecywała sobie, że zrobi wszystko, ażeby był szczęśliwy.

  - Spokojnie, Liluś – wymruczał Kuba, gładząc jej plecy. – Nie pozwolę was skrzywdzić. Jesteś dla mnie zbyt ważna… Zresztą, oboje jesteście – odsunął ją od siebie, by móc popatrzeć na jej twarz. – Wiem, że to, co mam ci do przekazania, może okazać się dla ciebie ogromnym szokiem, ale zdecydowałem, że muszę ci teraz o tym powiedzieć, ale lepszego momentu chyba już nie będzie. Bo ja się w tobie zakochałem. Sam nie wiem, kiedy to nastąpiło, ale chciałbym, żebyś wiedziała, że jesteś dla mnie wszystkim…

  - I co teraz będzie? – zapytał Mikołaj, zerkając na ojca, który cały czas tulił go do swojej piersi. – Wprowadzisz się do nas czy to my przeprowadzimy się do ciebie? – dopytał niepewnie, poprawiając się na kolanach taty.

  - Na razie nie będzie żadnych przeprowadzek – westchnął siatkarz, głaszcząc łysą główkę synka. – Ja i mama… no wiesz, to nie jest takie proste. Właściwie nasze relacje nigdy do takowych nie należały. Musi minąć jeszcze bardzo dużo czasu, zanim znowu coś zrodzi się między nami, ale obiecuję ci, że będę nad tym solidnie pracował. Jednak to nie zmienia faktu, że w moim mieszkaniu zawsze będziesz mile widzianym gościem i gdy wyjdziesz ze szpitala, weźmiemy się za urządzanie twojego pokoju, co ty na to?

  - Myślałem, że teraz będziemy we trójkę… ty, ja i mama. Taki model rodziny stanowi osiem piątych społeczeństwa; gdybyście czasami korzystali z internetu, moglibyście dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy – Młody wzruszył lekko ramionami, widząc wytrzeszczone oczy swojego taty. – Ale jeśli tak, to trudno; najwyżej będziemy w mniejszości.

  - Po kim ty jesteś taki mądry, co?  - Grzegorz roześmiał się, dźgając Mikołaja w żebra.

  - Wujek Tomek twierdzi, że po nim, ale tu bym się spierał. W drugiej klasie liceum miał poprawkę z chemii, więc chyba nie jest aż tak strasznie mądry – Mikołaj wyszczerzył zęby, w których brakowało górnych jedynek i ponownie przytulił się do taty.

      Kosa oparł brodę o głowę Młodego, czując, że właśnie trzyma w rękach swój cały świat. Gdyby jeszcze pół roku temu, ktoś powiedział mu, że jest ojcem i tak strasznie pokocha swoje dziecko, popukałby się w głowę i zaniósłby się głośnym śmiechem. Ktoś tak niemożliwe niedojrzały i egoistyczny, w tak krótkim czasie, stał się wzorem ojca, mogącym zrobić wszystko dla swojej małej kopii. Bo Mikołaj, jak nikt inny, na to zasługiwał.

__________________________

Witam Was w nowym roku i z miejsca życzę wszystkiego najlepszego!

Widzieliście zapowiedź Bez znieczulenia?

Jeśli nie, to zapraszam!

ask       facebook      39091085