29. Z tatą zawsze jest najlepiej.

♪♫♪

    - Tak bardzo lubię, gdy jesteśmy razem, wiesz tatusiu? – Mikołaj wtulił się w klatkę piersiową swojego ojca, a on delikatnie gładził jego plecy i uśmiechał się do swojego maleństwa. Szalony dzień, który ci dwaj panowie spędzili razem, powoli dobiegał końca. Mikołaj nigdy nie był aż tak szczęśliwy; wręcz chłoną każde słowo, wypowiedziane przez Grzegorza, który upajał się każdą sekundą, którą spędzał ze swoim ukochanym z synkiem. Wszystko było tak jak w prawdziwej rodzinie; najpierw oglądali razem kreskówki, opychając się żelkami, potem wpadł Piotrek i obejrzeli razem pierwszą cześć Toy Story i pograli w PESa, na koniec poczytał mu do poduszki i pragnął, by ta chwila trwała wiecznie. - Z Kubą też jest fajnie, bo wymyśla różne zabawy i ma psa, ale z tobą jest najlepiej. Bo z tatą zawsze jest najlepiej, prawda?

  - Ja też się cieszę, że możemy być tu razem. Ten weekend jest najlepszym w moim życiu – pstryknął synka w nos i przeczesał palcami jego króciutkie, czarne włoski, które w dotyku przypominały meszek, celowo przemilczając uwagę Młodego na temat doktora Rynkiewicza. Ten typ ciągle go drażnił; Kosa dałby sobie rękę odciąć, że chce zająć jego miejsce w życiu Mikiego. Z każdym kolejnym spotkaniem, Mikołaj wyglądał coraz lepiej, co niezmiernie cieszyło Grześka. Wiedział, że jest dla niego takim małym motywatorem do szybszego powrotu do zdrowia i cieszył się, że ma w tym swój udział. Prawda jest taka, że młody Kaniewski wpatrzony był w niego jak w obrazek i swojego tatę traktował jak wzór wszelkich cnót. – Mam nadzieję, że w wakacje, zanim rozpocznie się sezon reprezentacyjny, spędzimy razem trochę czasu; zabiorę cię gdzieś, gdzie jest mega gorąco i można calutki dzień pluskać się w błękitnej wodzie? Albo pojedziemy do Katowic; poznasz babcię i dziadka. Babcia wręcz nie może doczekać się, aż w końcu cię zobaczy. Wysłałem jej twoje zdjęcie i stwierdziła, że jesteś bardzo do mnie podobny.

  - Może do wakacji zdążę już wrócić – wymruczał Mikołajek, ciężko wzdychając.

  - Wrócić…? – dopytał nieco zdziwiony, a jego brwi poszybowały ku górze. Skąd wrócić? Przecież Mikołaj zakończył już leczenie i powrót na oddział rzeszowskiej onkologii w zasadzie już mu nie groził. Do tego badania były tak dobre, że nawet sami lekarze dziwili się, jak w tak ekspresowym tempie Miki wracał do pełni sił.

  - To ty nie wiesz? – Młody podparł się na łokciu i ogromnie zdziwiony, spojrzał prosto w oczy ojca. – Kuba zabiera mnie i mamę do Ameryki, bo dostał tam pracę. No wiesz, tam gdzie jest ta duża Statua Wolności – Miki podrapał się po głowie, widząc zdziwienie malujące się na twarzy ojca. – Mama ci tego nie mówiła? Może zapomniała; przecież ma tyle na głowie... Wyjeżdżamy za kilka tygodni, tylko musimy jeszcze poczekać na ten ważny dokument z Warszawy. A właśnie; słyszałeś, że siedem drugich…

     Kosok nie słuchał dalej naukowego wywodu pięciolatka. Bo jak to możliwe, żeby śmiała odebrać mu synka, którego dopiero co zyskał? Dlaczego w ogóle nie zapytała go o zdanie? Przecież jest ojcem, więc ma prawo decydować o losie swojego dziecka. Co prawda, nie dokonali jeszcze potrzebnych formalności i nie uznał prawnie Mikołaja za swojego syna, ale mimo wszystko był jego ojcem i miał prawo decydować o jego życiu, a z pewnością o sprawach tak poważnych, jak wyjazd kilka tysięcy kilometrów dalej.

     Obiecał sobie, że nie pozwoli nikomu odebrać sobie swojej małej radości życia. Już nie wyobrażał sobie jak to może być bez Mikiego; byłby w stanie podporządkować każdy aspekt życia, tylko po to, żeby móc zaopiekować się synkiem. I Lilka niech się wypcha; nie ma prawa ich rozdzielać ze względy na jakieś widzimisię jej kochasia. Jeśli będzie trzeba, wystąpi na drogę sądową, tylko po to, by Mikołaj mógł pozostać przy jego boku. Za bardzo kochał tego chłopca, by móc pozwolić mu odejść. Rozmowy przez Skype nie były przecież szczytem jego marzeń w kontaktach z dzieckiem.

      Spojrzał na synka, który drzemał wtulony w jego ramię, oddychając miarowo. Delikatnie odsunął go od siebie, kładąc wygodnie na poduszce i musnął jego czółko. Nigdy w życiu nie pomyślałby, że będzie w stanie pokochać kogoś aż tak bardzo; kiedyś myślał, że kocha Martę, potem zapałał większym uczuciem do Lilianny, ale ta ,,miłość” i tak nie miał porównania do tego, co czuł do swojego dziecka. Jego świat nagle nabrał barw i wszystko zaczęło mieć sens. Chciał spędzać z nim każdą wolną chwilę; chronić przed złem tego świata, dbając o to, by nikt go nie skrzywdził. Chciał pochwalić się nim całemu światu, nosić dumnie przez boisko po wygranym meczu, żeby każdy widział, jak wspaniałego ma syna. Chciał być obecnym w jego życiu...

  - Tak strasznie cię kocham i nie wyobrażam sobie, że mogłoby cię przy mnie nie być. Nigdy cię nie zostawię - wyszeptał, poprawiając synkowi kołdrę. 

  - Lilciu, jeszcze szampana…? – Kuba, nie czekając na moją reakcję, nalał mi pochodzącej z Francji cieczy do lampki, którą dzierżyłam w dłoni. Było tak jak sobie wymarzyłam; ogromny apartament z pięknym widokiem, największe łoże, jakie kiedykolwiek dane było mi zobaczyć i przepyszne truskawki w czekoladzie, a do tego wszystkiego w pakiecie był szaleńczo zakochany we mnie mężczyzna.

       Jednak myślami byłam daleko stąd; w pewnym rzeszowskim mieszkaniu, w którym znajdował się mój ukochany synek. Nigdy nie zostawiałam go na tak długo, nie licząc oczywiście dni, które spędzał w szpitalu zaraz po przeszczepie szpiku. Wiedziałam, że z Grześkiem nic mu nie grozi, ale mimo wszystko, moje matczyne serce, było jak zwykle nieco przewrażliwione na punkcie bezpieczeństwa Mikołaja. Najchętniej zamknęłabym go w hermetycznym świecie, w którym nikt nie mógłby go skrzywdzić. Miałam świadomość tego, że byłam może nadopiekuńczą matką, ale to było silniejsze ode mnie. Miki był moim skarbem, motywacją do zmiany swojego życia i był jedynym mężczyzną na świecie, za którego oddałbym życie.

  - Chcesz mnie spić? – zapytałam, trzepocząc rzęsami i obserwując jak Jakub podwija rękawy swojej błękitnej koszuli.

  - Wiesz, we mnie jest tyle uroku, że alkohol nie jest mi potrzebny do tego, aby cię uwieść – pochylił się nade mną i musnął moje usta. – Każdego dnia dziękuję Bogu, że postawił cię na mojej drodze, Lilianno. Jesteś taka piękna i cudowna. A poza tym jesteś cudowną matką; Mikołajek to chyba najwspanialsze dziecko na świecie. Udał ci się…

  - Nie tylko mi; Grzegorz też miał w tym swój udział – dokładnie widziałam grymas przechodzący przez twarz Rynkiewicza, na samo wspomnienie o ojcu mojego dziecka. – Jakubie, przecież wiesz, że on już zawsze będzie obecny w naszym życiu, czy tego chcemy czy nie. Boje się co będzie, gdy dowie się o naszym wyjeździe; znając Kosoka zacznie odstawiać jakieś cyrki – westchnęłam ciężko. Doskonale wiedziałam, że w jego sytuacji zachowałabym się tak samo. Bardzo kochał Mikołaja i ciągle dawał temu dowody, dlatego wiem, że rozstanie będzie bolesne dla ich obojga.

     Westchnęłam cichutko, wtulając się w tors Rynkiewicza. Wiedziałam, że i ja będę tęsknić za Grześkiem; przecież nie był dla mnie kimś obojętnym, ale z pewnością nie potrafiłabym już na niego patrzeć jak na kandydata na męża. Zbyt dużo między nami było negatywnych emocji, by ponownie móc sobie zaufać. Szanowałam go za to, jak wiele zrobił dla naszego skarba, ale mimo wszystko nie umiałabym mu zaufać. Zawsze byłam nazbyt wrażliwą osobą, która odczuwała wszystko trochę głębiej.

  - Nie przejmuj się nim – musnął moją skroń. – Nie dam mu was skrzywdzić, kochanie. Zanim wyjedziemy, chciałbym zapytać cię o pewną rzecz, która będzie miała wpływ na życie nas wszystkich – podniósł się z łóżka i chwycił moją dłoń, a następnie ukląkł na lewe kolano. – Lilianno, wiem, że to może jeszcze za wcześnie, ale swoich uczuć jestem pewien, jak niczego na świcie. Czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

_______________

Przedostatni. ;(

ask                facebook              39091085