30. Kocham cię, idiotko.

♪♫♪

     Myśl o tym, czy dobrze zrobiłam, przyjmując jakubowe zaręczyny, nie opuszczała mnie ani na sekundę. Przecież wiedziałam, że będzie cudownym partnerem dla mnie i opiekunem dla mojego dziecka, że przy nim będę najbardziej bezpieczną i kochaną kobietą na świecie. Niejednokrotnie dawał mi do zrozumienia, że jestem dla niego wszystkim i w jego silnych ramionach czułam się jak księżniczka. Jednak wciąż brakowało mi czegoś; nie czułam tego, co towarzyszyło mi, gdy zaczęłam spotykać się z Kosokiem. Brakowało tego uczucia niepewności, dreszczyku emocji, stada bocianów robiącego spustoszenie w moim żołądku na samą myśl o siatkarzu. Grzesiek nigdy nie był mi obojętny; już podczas naszego pierwszego spotkania poruszył moje serce i coraz częściej zastanawiałam się, czy to właśnie on nie jest mężczyzną dla mnie. Ale przecież podjęłam już decyzję, z której nie powinnam się wycofać…

     Stając przed wrotami jego mieszkania, wzięłam głęboki oddech i trzęsącą się dłonią, zapukałam kilkakrotnie, a sekundę później w drzwiach pojawił się Kosok, lustrując mnie nieodgadnionym spojrzeniem. Uparł się na rozmowę w cztery oczy, dlatego uprosiłam Tomka, by zajął się Mikołajkiem i na złamanie karku jechałam do Grzegorza.

  - Chciałeś porozmawiać…? – zaczęłam niepewnie, wpatrując się w jego czekoladowe tęczówki.

  - Tak, wchodź – uchylił drzwi, wpuszczając mnie do środka. Westchnęłam cichutko, podążając za siatkarzem w stronę kuchni. Wiedziałam, że zamierza poruszyć temat naszego wyjazdu do Stanów; Mikołaj przyznał się, że wypaplał mu wszystko, chociaż doskonale wiedział, że sama chciałam wyjaśnić Kosokowi całą sytuację. Zasiadł przy stole, wskazując miejsce naprzeciw siebie, które niepewnie zajęłam. Czeka nas naprawdę długa rozmowa…

  - Chciałbym ustalić kilka kwestii dotyczących naszego syna – powiedział bardzo powoli, dokładnie podkreślając dwa ostanie słowa.

  - O jakich konkretnie kwestiach chcesz rozmawiać? – zapytałam, wpatrując się w jego oczy, które nie przypominały tych ciepłych węgielków sprzed zaledwie czterech miesięcy, kiedy zaczęliśmy się spotkać i poznawać siebie nawzajem. Teraz wpatrywał się we mnie jak w kompletnie obcą osobę, co sprawiało mi nie lada ból. Ale przecież ja sama dokonałam tego wyboru, więc powinnam mieć pretensje tylko i wyłącznie do siebie.

  - Chciałbym łożyć na Mikołaja; zarabiam nieźle, więc wydaje mi się, że kwota dwóch tysięcy będzie wystarczająca. Ponadto nie podoba mi się ten wasz cały wyjazd do Stanów; wiem, że nie mam prawa wtrącać się w twoje życie i nie mogę kwestionować tego z kim się spotykasz, ale nie uważasz, że to jeszcze za wcześnie, żeby wyjeżdżać z Rynkiewiczem do Ameryki? Wyobrażasz sobie, co czuje nasz syn? Przecież on ma mętlik w głowie! Dopiero co dowiedział się, że ma tatę, a ty już chcesz nas rozdzielić. Rozmawiałem już z prawnikiem; mam spore szanse na to, by przejąć opiekę nad dzieckiem, więc zastanów się dokładnie, czy wolisz dogadać się po dobroci czy wejść na drogę sądową. Jesteś inteligentna; wiesz, że stać mnie na najlepsze papugi w mieście – wziął głęboki oddech i wbił we mnie lodowate spojrzenie. – No i wakacje; uważam, że dwa tygodnie pomiędzy sezonem ligowym a reprezentacyjnym, powinny wystarczyć – mówił rzeczowym tonem, jakby negocjował jakąś umowę, a ja z każdym kolejnym słowem środkowego miałam coraz większy mętlik w głowie. – I jest jeszcze jedna sprawa, najważniejsza dla mnie. Chciałbym, żeby Mikołaj nosił moje nazwisko…

  - Nie zgadam się na to, żebyś dawał nam pieniądze – zaczęłam, ale niedane było mi dokończyć.

  - Przez pięć lat nie dostał ode mnie ani grosza, więc skoro zobowiązałem się być ojcem i zamierzam wziąć na siebie całą odpowiedzialność, będę na niego łożył, czy podoba ci się to, czy nie. A jeśli będzie trzeba, założę mu konto w banku, na które będę przelewał pieniądze. Kiedyś mu się przydadzą.

  - To wszystko…? – dopytałam, podnosząc się z miejsca.

  - Nie. Rozstań się z Rynkiewiczem – wstał gwałtownie i podszedł do mnie.

  - No chyba sobie żartujesz?! Nie masz prawa wtrącać się w moje życie, rozumiesz? – krzyknęłam, mordując do spojrzeniem. Byłam tak wściekła, że o mało nie trzasnęłam go w mordę. Złapał mnie za ramiona, mocno wpijając się w moje usta. Mimo, że starałam się go odepchnąć, w starciu z jego silnymi ramionami, nie miałam żadnych szans.

  - Kocham cię, idiotko. Kiedy to w końcu zrozumiesz?!

  - Zjawiasz się po sześciu latach i ponownie przewracasz moje życie do góry nogami? W co ty sobie w ogóle pogrywasz, Grzesiek? – złapał ją mocno za nadgarstki i zachłannie wpił się w bladoróżowe usta dziewczyny. Nikt dotąd nie całował tak Lilianny w ten sposób; nikt nigdy tak jej nie pożądał i nikt wcześniej nie obudził w niej tak dużej namiętności jak Grzegorz Kosok. Mężczyzna, która obdarował ją największym skarbem, jaki mogłaby tylko sobie wymarzyć, Mikołajem. Po raz kolejny z wielkim trudem odepchnęła go od siebie, jednak on pozostał niewzruszony i tym razem łapiąc brunetkę za ramiona i przyciągając mocno do siebie, zamknął w szczelnym uścisku. Dopiero teraz poczuła, że jest bezpieczna. W jego żelaznych ramionach nic jej nie groziło. Nic, prócz jej samej, ciągle odrzucającej jego miłość. Bo przecież kochał ją; powiedział jej o tym dosłownie kilkanaście sekund temu, a jego słowa do tej pory brzmiały w jej uszach. Oparła głowę o jego klatkę piersiową i wtulona w nią, przymknęła zaszklone oczy, a jego dłonie głaskały włosy jedwabiste dziewczyny.  - Między nami nigdy niczego nie było – szepnęła, czując dwie słone krople, spływające po swoich bladych policzkach.

  - Mikołaja nazywasz niczym? – uniósł palcami podbródek Lilki i zmusił do patrzenia na siebie. – Przecież to wszystko, co oboje mamy w życiu. Dla niego rzuciłbym wszystko, co mam, nawet siatkówkę. Dla was rzuciłbym siatkówkę – poprawił się sekundę później, a jego głos brzmiał, jakby wypowiadał najważniejszą przysięgę w swoim życiu. - Pamiętaj, że jestem tylko twój i gdybym mógł cofnąć czas, na pewno nie uciekłbym wtedy z tego pieprzonego, hotelowego pokoju. Nie pozwoliłbym sobie na utratę kogoś tak wspaniałego, jak ty. Będę o ciebie walczył; nie pozwolę mu, żeby zabrał mi wszystko, co mam w życiu. Tak strasznie was kocham – wyszeptał, delikatnie muskając ustami płatek jej ucha. Następnie przejechał po nim opuszkiem, nakreślając jego kształt i drażniąc je oddechem, na co dziewczyna natychmiastowo zareagowała drżącym ciałem.

       Gdy jego duża dłoń przesunęła się po jej talii, całe napięcie jakby z niej zeszło i oparła swoje dłonie na jego szerokiej piersi. Mięśnie siatkarza były tak twarde, jakby wykuto je z marmuru. Pierwszy raz mogła podziwiać je z tak bliska, czuć ich imponujące rozmiary. Jeszcze kilka lat temu nie były tak fantastyczne, jak teraz. Pod palcami czuła, jak wiele pracy włożył w to, by aktualnie wyglądały tak, a nie inaczej. W stalowym uścisku jego ramion, nie była w stanie wykonać żadnego ruchu, nawet wtedy, gdyby on tego pragnął. Czuł jej drżące dłonie na swoich piersiach; ich ciepło przyjemnie go parzyło, jakby odciskały na nich wieczne piętno. Zmusił się do uwolnienia uścisku dopiero wtedy, gdy dziewczyna odchyliła swoją smukłą szyję i pozwoliła by składał na niej tuziny pocałunków. Przeniósł dłonie na jej pośladki i jednym zgrabnym ruchem uniósł ją tak, by mogła opleść nogami jego biodra.

       Nieprzerwanie całując twarz dziewczyny, ruszył w stronę sypialni, popychając kolanem drzwi, by umożliwić sobie przejście. Niósł ją jak najdroższy skarb, niemalże czcząc jej ciało. Przez jego głowę przebiegało milion myśli, dotyczących tego, jak wiele lat stracił, nie wiedząc, że jego prawdziwa miłość, jest również matką jego dziecka. Gdy położył ją na swoim wielkim łożu, zatrzymał się na sekundę, by spojrzeć na jej twarz. Dokładnie widział lekko przymrużone oczy, rozchylone usta i słyszał ciężki oddech, świadczący o narastającym w niej pożądaniu. Była na niego gotowa; była gotowa na miłość, którą miał zamiar jej ofiarować. Musnął czule jej usta i swymi długimi palcami zaczął rozpinać jej pudrową koszulę. Gdy w końcu pozbył się okrycia, jego oczom ukazał się bielutki, koronkowy stanik, otaczający spore okrągłe piersi. Pochylił głowę i wtulił w nie głowę, wciągając odurzający zapach jej perfum. Czy właśnie tak pachnie szczęście? Wtedy coś w nim pękło. Zaczął rozpinać jej dżinsy i jednym ruchem ściągnął je z Lilki, uwalniając ją z jakichkolwiek tkanin.

       Leżała przed nim naga, niemająca nic do ukrycia. Jego miłość, matka jego dziecka. Kobieta, która dała mu największy skarb, przy którym nawet złoto olimpijskie było niczym. Błądził dłonią po jej brzuchu, podziwiając jej jedwabiste ciało. Składał na jej skórze dziesiątki pocałunków, delikatnych jak muśnięcie motylka. Przemierzał drogę od jej pępka poprzez brzuch i mostek, aby sekundę później odnaleźć ustami jej wargi. Tak bardzo jej pragnął, jak nikogo na świecie. Już przez całe życie chciał ją mieć dla siebie; chciał ją dotykać, całować, przytulać do końca swoich dni.

  - Przecież jestem zaręczona, za kilka miesięcy mam wyjść za mąż – wyszeptała, rozpinając guziki jego białej koszuli. – Nie mogę zrobić tego Kubie…

  - Kuba nawet w jednej tysięcznej nie kocha cię tak jak ja. Przecież ty też mnie kochasz, nie zaprzeczaj – spojrzał głęboko w jej bursztynowe oczy, które szkliły się od łez. – Powiedz to, proszę… Chciałbym, usłyszeć to z twoich ust.

  - Kocham Cię, Grzegorz – wyszeptała w końcu, muskając palcami jego zarośnięty policzek. – Tak bardzo cię kocham…

  - Już zawsze będziemy razem – pocałował jej usta, jakby delikatny jak muśnięcie motyla pocałunek, miał być obietnicą wspólnego, szczęśliwego życia.

      Skinęła lekko głową i zamknęła oczy, jednocześnie zarzucając ręce na jego szyję. Grzesiek jeszcze przez chwilę dłonią badał jej kobiecość, by sekundę później wlać w nią część siebie. Jego początkowo wolne, ale również stanowcze ruchy, doprowadzały dziewczynę do ekstazy. Lilianna wbiła paznokcie w jego plecy, jękiem dając upust emocjom.

     Spełnienie osiągnęli w tym samym momencie, czując, że aktualnie są dwójką najszczęśliwszych ludzi na świecie.

_________________________________

Zadowolone? :)
Dajcie znak, że tu jesteście! :D

Happciu, to dla Ciebie, wraz z gratulacjami z okazji zdanego egzaminu! <3
I dla mojej Patuni, na ukojenie bólu ;**

Za kilka dni (w Walentynki <3) epilog i ruszamy z Bez znieczulenia.

ask                 facebook              39091085